AhmshereAlbum

Ahmshere in een progressief-symfonische rockgroep uit Zuid-Holland, die op het moment van het verschijnen van dit debuutalbum (januari 2013) nog geen jaar bestaat. Des te opmerkelijker dat er niet eerst een kort promo-album, maar direct een full-length album van 64 minuten verschijnt. In maart 2012 is Ahmshere begonnen en de band bestaat uit muzikanten met verschillende achtergronden. Na amper drie maanden bestaan hebben ze zich aangemeld voor het Dutch Exposure Project, zie ook hun bandpresentatie. Dat deze band nog maar zo kort bestaat – en natuurlijk door de hoge kwaliteit van alle andere bands heeft ertoe geleid dat ze niet zijn doorgedrongen tot de acht bands die op het Dutch Exposure album mochten staan.

Alle bandleden hebben ruime ervaring met meerdere bands in verschillende stijlen. Chris Henny en Senne Bergsma speelden hiervoor in Cue, met de albums “Cue” en “Five Steps To Happiness”. Chris Henny kennen we daarnaast ook als gitarist op het album “Skin Of The Earth” van Kingfisher Sky. Hij neemt bij Ahmshere ook de vocalen voor zijn rekening, maar daar kom ik zo nog op terug. Marco de Neijs, die op dit album de prachtigste gitaarsolo’s speelt, heeft in 2003 het album “Dust On The Mirror” opgenomen, met de neo-prog/popband Aeolus. Andere (niet progressieve) invloeden op dit album zijn afkomstig van Frans Ellinger, die zijn liefde voor funk, soul en acid-jazz uit zijn muziekverleden met Freak, Villa en Metropolis heeft meegebracht. Tenslotte completeert Rien Fierst de band Ahmshere, die naast progressieve muziek ook een voorliefde voor funk en fusion heeft. Rien Fierst heeft gespeeld in bands als Karn Evil, Funk Force, Spot The Looney en Forrest.

Bovenstaande muziekinvloeden en stromingen zijn meegenomen op hun debuutalbum “Mindless Trust”. Sterker nog, een aantal nummers zijn her-arrangementen van oudere nummers van voornoemde bands. Deze mix van zeventiger jaren symfonische rock, heavy progressieve rock met folkinvloeden, poppy neo-prog met een scheutje avantprog, vermengd met funk, soul, jazz en fusion levert een interessant geluid op.

Het album start met Falling Of The Edge en laat de invloeden van de zeventiger jaren progressieve symfonische rock duidelijk horen. Apollo & Daphne heeft een begin dat doet denken aan een Focus melodietje. En A Dark Soul is weer een kakofonie aan verschillende stijlen. Enerzijds lekker klinkende gitaarmuziek, dan weer fusion- en jazzrock-invloeden. Het nummer schiet werkelijk door alle muziekgenres heen, soms funky, dan weer donkere soul en via symfonisch toetsenspel weer naar de mainstream popmuziek. En Balance is echt een buitenbeentje met een funky soulachtige bassound.

Momentum is het eerste nummer dat Amshere samen heeft geschreven en opgenomen. Voor dit nummer hebben ze ook een videoclip gemaakt. Het nummer start met rustige gitaar, ondersteund door toetsen, waarna Chris Henny de microfoon ter hand neemt. Henny zingt een beetje nasaal en met een sterk Nederlands accent (oftewel: in slecht Engels). De zang is zonder meer het zwakke punt van dit nummer, dat verder instrumentaal goed en strak in elkaar zit. De gitaarsolo van Marco de Neijs, na circa tweeënhalve minuut, is schitterend en wordt prachtig ondersteund door de toetsen van Rien Fierst. Het is spannende muziek, die het ook goed zou doen als filmmuziek. De bijbehorende videoclip is sterk en professioneel gemaakt.

Ahmshere levert binnen één jaar na hun oprichting een sterk debuut af. De combinatie van meerdere muziekstromingen en de ervaring van de individuele muzikanten pakt goed uit op dit album. Wederom een nieuwe Nederlandse band, waarvan we zeker nog meer gaan horen.

Mario van Os