AirbridgeAlbum

Airbridge bracht in 1982 het debuutalbum “Paradise Moves” uit. Een jaar later gingen de bandleden uit elkaar. In 2013 was er een ep met daarop vier tracks en daarna bleef het stil. “Memories Of Water” is dus het eerste studioalbum in 39 jaar. De ruggengraat van de band wordt gevormd door de Italiaan Lorenzo Bedini, hij is het enige lid van het eerste uur, en de Brit Dave Allaway.

Op dit album wordt ons 55 minuten muziek voorgeschoteld, verdeeld over elf tracks. Best verwarrend, want volgens de tracklist op het artwork bevat het album twaalf nummers. Het blijkt dat de nummers Fanfare To The Uncommon Worm en What Was (And What Will Come) samen één geheel vormen.

Volgens het door de band meegezonden persbericht mogen we “Memories Of Water” beschouwen als een ‘klein meesterwerk’. Ik denk daar anders over. Het album rammelt namelijk aan nogal wat kanten.

Als eerste is daar de productie. Die schiet echt te kort. Het geheel klinkt wollig en dof. De drums klinken of ze in een andere ruimte zijn opgenomen met de deur dicht. De basgitaar klinkt zo dof en ver weg dat je amper de loopjes kunt onderscheiden. De akoestische gitaar zit daarentegen veel te veel vooraan in de mix. De toetsen klinken vlak en de gitaarsolo’s weer veel te fel. De zang ligt soms goed in de mix, maar op een volgend nummer weer totaal niet. De zang is soms goed te verstaan, maar op andere momenten zingen ze zo binnensmonds dat ik er niets van versta. Er doet een fluitiste mee op het album, maar ik kan haar partijen amper onderscheiden.

Het album is zowel in het Verenigd Koninkrijk als in Italië opgenomen. Het is de band gewoon niet gelukt die verschillende bestanden goed te mixen. Bij vlagen is het echt een zooitje. Ook de mastering schiet te kort. Beide eerder genoemde heren nemen de vocalen voor hun rekening. Beiden hebben niet een heel sterke stem en hun samenzang schuurt soms tegen het valse aan.

De composities schieten overal wel te kort. Elk nummer bevat wel potentieel goede stukken, maar ook heel veel bijzonder matige. Een nummer als The Buddha Song (“I’ve Got One On My Head!”) heeft best mooie Canterbury stukjes, maar dan is er het percussie instrument (een soort kam waarover wordt gestreken) dat constant in mijn linkeroor voor irritatie zorgt. En in de laatste drie minuten hoor je alleen monniken, klankschalen en ander geneuzel.

Dan vind ik een nummer als New England meer geslaagd. Hierin komt de neo-prog een stuk beter uit de verf. Met een heldere productie was dit een heerlijk nummer geweest. Maar helaas, de doffe productie verpest alles.

Ik snap niet dat de band zelf tevreden kan zijn met dit product. Is er dan niemand in hun omgeving geweest die gezegd heeft “hej jongens, dit klinkt productioneel heel slecht, dat kun je zo niet uitbrengen”? Ik respecteer dat een band tijd, energie en veel geld in een album steekt en dat ze het zelf beschouwen als hun beste werk. Ik wil alleen als luisteraar ook serieus genomen worden.