AislesAlbum

Chili heeft een rijk progverleden, met als belangrijkste exportproducten Congreso en Los Jaivas. Het in 2001 opgerichte Aisles uit Santiago lijkt echter in niets op deze twee grootheden, want zij putten voor hun inspiraties uit de neoprog waar een label als SI Music in de jaren ’90 heel eventjes groot mee werd. Hoewel zowel Progarchives als hun Engelstalige Wikipedia-pagina invloeden noemt als Marillion, Porcupine Tree en Rush, herken ik toch vooral Britse invloeden als Credo, Karnataka en Comedy Of Errors. Ik moet ook bij het beluisteren van “4:45 AM”, hun derde plaat, erg vaak aan het Nederlandse Timelock denken. Het is een band waarbij je niet verbaasd zal staan als ze ineens getekend worden door F2 Records, hoewel de leden zelf er allesbehalve Brits uitzien.

“4:45 AM” is half en half een conceptplaat, dat als thema de vroege uurtjes van een dag neemt, waarin voor veel mensen hetzij de dag reeds voorbij is, hetzij de dag nog moet gaan beginnen. De zogenaamde ‘verloren uurtjes’, die uurtjes waar het stil is op Facebook en op je favoriete forums. Het zijn deze uurtjes dat “4:45 AM” ook werkelijk het prettigst beluistert.

Aisles is gezegend op vele vlakken. Om te beginnen kent de band twee fantastische gitaristen, die niet schuwen regelmatig gitaarduels uit te voeren, zoals in het slepende Back My Strength. Daarnaast hebben ze in de persoon van Sebastián Vergara een uitstekende zanger, die zingt in vlekkeloos Engels. Vooral de gevoelige ballad The Sacrifice, feitelijk een simpel liedje, tilt hij met zijn stem tot grote hoogte. Het is vooral zijn nasale stemgeluid dat ervoor zorgt dat hij vaak in de buurt komt van Ruud Stoker, de zanger van Timelock. Tenslotte toont “4:45 AM” dat de band ambitieus is, zonder hun hand te overspelen. Ze begrijpen heel goed dat wat hun muziek, onderworpen aan de hun zelf opgelegde grenzen van deze richting van neoprog, nodig heeft, en wat niet. Dus als er hoorspelachtige fragmenten worden opgeroepen, zijn ze kort en to-the-point, en als er een heus koor wordt opgetrommeld, krijgen zij slechts enkele seconden de tijd, maar zijn ze wel de kers op de taart. En het strijkkwintet in een paar liedjes geeft precies dat extra accent dat de desbetreffende compositie verdienen.

Interessant is verder dat drie van tracks instrumentaal zijn en het interessant om te horen wat Aisles hiermee doet. Met name Intermission klinkt heel spannend, hoewel er thematisch niet heel veel gebeurt. Toch zijn de vocale tracks de sterkste, met Sorrow als uitschieter.

Als conclusie kan ik stellen dat “4:45 AM” het beste vertegenwoordigt wat neoprog geïnspireerd op jaren-’90-neoprog kan brengen. Het is geen meesterwerk, en verre van essentieel, en het zal niet veel jaarlijstjes halen. Maar niemand kan ontkennen dat wat Aisles brengt vakwerk is, en aan “4:45 AM” zal de gemiddelde symfo liefhebber geen buil vallen.

Markwin Meeuws