AislesAlbum

Sommige dingen kan ik niet begrijpen. Voor me ligt “Hawaii” het nieuwe album van de Chileense progband Aisles. “Hawaii” is een dubbel cd met schijfjes van respectievelijk 38 en 43 minuten en ik vraag me dan ook af waarom een band anno 2016 een dubbel-cd maakt die de grens van een enkelaar met nog geen twee minuten overschrijdt? Het wordt helemaal onbegrijpelijk als je je bedenkt dat er een passage op  het album staat die probleemloos achterwege had kunnen blijven zodat “Hawaii” op één schijfje had gepast. Het zij zo.

Eigenlijk is bovenstaande maar een hoop geklets in de ruimte. Het gaat natuurlijk om het muzikaal gebodene en dat is dusdanig aantrekkelijk dat het niet uitmaakt of de muziek nu op één, op twee of op weet ik hoeveel schijfjes staat. Kom op van der Heijde trek die plooi uit je gezicht en doe je best. De band verdient het.

Eerst even wat info. Aisles wordt aan het begin van deze eeuw in Santiago opgericht en heeft sindsdien een vrij steady bezetting. Onder aanvoering van de broers Vergara (Sebastian met z’n melancholieke hoog aangesneden stem als zanger en Germin op gitaar, toetsen en zang)  timmert de zesmans formatie hard aan de weg met hun unieke vorm van neoprog. De bedoelingen van Aisles zijn erg toetsengericht en het is dan ook logisch dat er plaats is voor nog een klavierridder. Het heeft de band internationale interesse  opgeleverd. Sneu is dan dat de geplande tour door Europa in het voorjaar van 2016 wegens de gebeurtenissen in Brussel moest worden uitgesteld.

Op “Hawaii”, hun vierde staaltje creativiteit, is een bonte mengeling te horen van neoprog, fusion, psychedelica en spacerock. Het album is opgebouwd rondom een spacey concept dat handelt over het gedrag van groepen mensen nadat de aarde is vernietigd. Vergis je dus niet in de titel.

Een drumbreak opent het album waarna de fusion van Dusk het eerste deel van het tweeluik ‘The Poet’ zich in alle vurigheid laat gelden. Ook flirt de band er wat met metal en andere vormen van intense rock. Tijdens de vocale stukken (en dan met name de meer onderhuidse) doet een vergelijking van zich spreken. Pas in het prachtige Year Zero doemt deze volledig op en gaan mijn gedachten steeds uit naar de Spaanse band Galadriel. Ik hoor eenzelfde soort transparantie in de muziek, heerlijk dat heldere gitaarspel. In Upside Down gaat de band richting artrock alla A.C.T en ik ben er nog steeds niet uit of dit nu een ballad is of een midtempo nummer. Aisles is goed in het aanbrengen van verrassende wendingen en klanken. “Hawaii” zit vol bliebjes en blurpjes waarbij het ook regelmatig gaat pulseren zoals aan het eind van CH-7 dat geïnspireerd lijkt door One Of These Day’s van Pink Floyd. Een verrassing is het als in het ingetogen Terra de sfeer omslaat naar een stuk met een Enid-achtige  grandeur en zo kan ik eigenlijk elk nummer wel bij z’n kladden nemen. Met uw welnemen laat ik de rest van de tweede schijf dan ook ongemoeid.

Wel wil ik nog even terugkomen op die passage waar ik het in de eerste alinea over heb. Deze zit aan het eind van het nummer Club Hawaii, op zich al het minste stuk van het album met z’n zenuwachtige gitaarrifs en z’n getormenteerde zang. Het gehele album getuigt  de band van goede smaak, maar om juist dit nummer op single uit te brengen is volgens mij de plank flink misslaan en wat hoor ik; de band heeft wijselijk het einde er afgelaten. Dat hadden ze alleen een paar maanden eerder moeten doen, bij het afmixen van het album namelijk.

Hoe dan ook, er valt een hoop te genieten op “Hawaii”.

Dick van der Heijde