AkinAlbum

We kennen natuurlijk nogal wat female fronted bands die met klassieke invloeden gelardeerde progressieve rock spelen. Ik sta zelden direct te springen voor dergelijke releases, maar heb door de jaren heen toch flink wat materiaal verzameld waar ik met veel plezier naar luister. Met genoegen voeg ik “The Way Things End” aan de verzameling toe, waar het plaats krijgt tussen bands als Touchstone, Epica en The Reasoning. Overigens niet omdat deze bands zo heel erg op elkaar lijken, maar juist omdat ze er zo treffend in slagen binnen het gemeenschappelijke genre met een eigen geluid voor de dag te komen.

Zo klinkt Akin regelmatig bevlogen als Epica, maar heeft het lang niet zo’n zware sound en klinkt het veel kleiner, intiemer en transparanter. Daarbij bedient Akin zich regelmatig van jazzinvloeden. Met Touchstone deelt het de uitstekende songwritingskills, maar Akin zet de vaak wat middeleeuws aandoende songs uiteindelijk toch wat nadrukkelijker aan de grond. Het gitaarwerk is stevig genoeg om hier en daar aan The Reasoning te refereren, maar kent zeker minder classic rock invloeden.

Mede door de heldere en authentieke productie klinkt “The Way Things End” alsof de band inclusief participerend strijkkwartet in je huiskamer speelt. Dit gevoel wordt nog versterkt door de prettig breekbare zang van Adeline Gurtner die zich comfortabel in de hogere regionen bevindt en het zo nu en dan mystieke karakter van Akin nog benadrukt.

De vijftien songs op dit album klokken bij elkaar precies een uur, kennen veel diversiteit maar laten zich zonder al teveel moeite betrappen op een grote onderlinge samenhang. Zo verheugen de strijkers zich steevast in het middelpunt van de aandacht, waarmee ik de band – hoewel dit nergens expliciet vermeld staat – van een klassieke muzikale scholing verdenk. Bovenal luisteren de vakkundig gecomponeerde songs zonder uitzondering heerlijk weg, herbergen ze een karrenvracht aan details en zijn op populaire wijze toegankelijk zonder ook maar iets aan groeikracht in te boeten.

Het in 1998 geformeerde Akin kent tot nu toe slechts een handvol wapenfeiten, maar kan met recht stellen dat het tot op heden geen enkele overbodige noot gespeeld heeft. Nu na een pauze van acht jaar eindelijk een welverdiende platendeal met ProgRock Records getekend is, hoop ik van harte dat “The Way Things End” niets zegt over het voortbestaan van de band. Want als men de hier getoonde kwaliteit weet vast te houden moet het wel heel gek lopen als Akin niet nog op z’n minst enkele treden op de ladder der progrock roem gaat klimmen.

Govert Krul