Fleeman, AlAlbum

Het is dat het er zo koud is en vaak regent, en ik onze twee poesjes niet graag alleen thuislaat, want anders zou ik graag op vakantie willen naar Argyll en de Hybriden, een gebied aan de oostkust van Schotland, dat zowel eilanden als vasteland telt. Lekker rustig ook, geen toeristen, niks. Neem bijvoorbeeld het afgelegen eilandje Hirta, dat sinds 1930 is verlaten.

Al Fleeman is opgegroeid in deze streek en “The Water Is Wide” is als het ware de soundtrack van een niet-bestaande BBC-natuurdocumentaire over dit prachtige gebied. De muziek is volledig instrumentaal en beweegt zich op het terrein tussen synthesizermuziek en new age. Blikvanger is titelnummer en openingstrack The Water Is Wide, dat zich bedient van een 17e eeuwse Keltische folksong, die ik echter denk te herkennen als When I Survey, een hymne geschreven door Isaac Watts in 1707, of het lijkt er verschrikkelijk veel op. In elk geval, ik ben niet dol op kerkelijke gezangen, zeker niet als ze door een goedkoop klinkende synthesizer worden nagespeeld. Vervelend is dan te moeten constateren dat de overige tracks min of meer door dit thema zijn geïnspireerd, vandaar de bijtitel Variations. Het meest duidelijk keert het thema terug in Far Away Remembered, dit keer op wat lijkt op één of ander Japans instrument, hetgeen het al niet veel beter maakt allemaal.

Het vreemde van Al Fleeman is dat hij volgens zijn biografie een voortreffelijk trompettist en altviolist is, maar dat ik – met al mijn ervaring als recensent – niet kan herkennen of sommige thema’s vanuit de synthesizer komen of gespeeld zijn op de trompet. Het kan zijn dat hij buitengewoon goede samples kiest of hij speelt zijn blaasinstrument volkomen levenloos. Feit is echter dat ik het niet mooi vind.

De synthesizerklanken die wel duidelijk uit een doosje komen, behoren helaas tot de lelijkste die ik ooit heb gehoord. Zeker in Maybe This Year, dat ook nog eens een onbegrijpelijke fade-out kent, bereikt zijn keuze bij mij de irritatiegrens, en als hij ook nog een gitaar denkt na te doen in In Ruins, gaat hij er zelfs ver overheen en krijg ik zelfs last van plaatsvervangende schaamte.

Al Fleeman heeft dit project volledig zelf ingespeeld, gefinancierd en uitgebracht, maar naar mijn mening had hij zich al deze moeite kunnen besparen. Ik hoop van ganser harte dat er nooit meer een cd van Al Fleeman uitkomt en ik raad iedereen aan deze cd niet eens illegaal te downloaden. Verschrikkelijk.

Markwin Meeuws