Bown, AlanAlbum

Als we het label Esoteric Recordings niet hadden, zouden we heel veel obscure protoprog en classic rockwerkjes uit de vroege jaren zeventig niet hebben leren kennen. Als ik de releaselijsten van dit label zie, dan ken ik slechts de helft, hoewel ik vermoed dat meerdere lezers van deze site vaak geen enkele uitgave hiervan kennen. Toch is het ontzettend leuk je te laten verrassen. Ik mis echter bij Esoteric een goede manier om de muziek van tevoren te kunnen beluisteren. De muziek zou gestreamd moeten worden, vind ik, zoals de VPRO al jaren doet via de Luisterpaal. Ik pleit om te beginnen in deze recensie dus voor een esoterische luisterpaal.

En luisteren, zoals de titel van dit obscure werkje van Alan Bown roept, dat doen we dan zeker. En nu je deze recensie leest, roept dat de vraag op: is een recensie eigenlijk zelf niet verouderd. We willen toch ook doen wat de titel losmaakt: luisteren?

Helaas is het internet verstoken van geluidsfragmenten van deze plaat. Er is een MySpace, maar die concentreert zich op The Alan Bown Set, zoals het project rondom Alan Bown eerst heette. Er is niets te vinden op Youtube. Er is een korte sample op de website van Esoteric, maar daar schiet je ook niet echt iets mee op. Alan Bown wordt niet eens genoemd op Progarchives. Hoe bedoel je obscuur!

Oké, ik vond er eentje, klik hier. Het betreft het nummer Pyramid. Nu, dat is een voortreffelijke track, niet de allerbeste van de plaat, maar wel eentje die de stijl en de kwaliteit van “Listen” perfect aangeeft. Je hoort goed de aangename maar toch ook prehistorisch klinkende stem van Gordon Neville en er is een korte trompetsolo van Bown.

Ik vind zelf Forever, een instrumentale track die zich concentreert rondom de trompetverrichtingen van Bown, verrassend en uitstekend. Op Make Up Your Mind is het echter saxofonist John Helliwell die alle ruimte krijgt en halverwege het nummer toetsenist Jeff Bannister, die een Hammond-solo van jewelste weggeeft. Het is het enige gedeelte van “Listen” dat buiten de paden treedt, zonder de flow van de plaat ook maar enigszins te verstoren. Wat dat betreft is de productie van Mel Collins (later onder andere Camel, Clannad en Prefab Sprout) om door een ringetje te halen, zeker voor die tijd.

De rest van de tracks beweegt zich in het drukke gebied van de o-zo-typische protoprog. Het maakt Alan Bown op deze plaat vergelijkbaar met Indian Summer en Birth Control. En minstens net zo sterk. Ja, “Listen” is wellicht geen originele, maar wel voortreffelijke plaat. Crash Landing is een hoogtepunt, hoewel ook Curfew niet mis is. Zoals echter gezegd, de hele plaat is van hoge kwaliteit. “Listen” is daarom je aandacht meer dan waard.

Oh, ik vergeet de cd te plaatsen in het historisch perspectief. Dat doe ik dan wel bij “Stretching Out”, de opvolger van deze plaat. Is die ook het beluisteren waard? Of strekt Alan Bown zich uit?

Markwin Meeuws