Emslie, AlanAlbum

‘Op zich is Emslie op de goede weg. Vooral de instrumentale nummers zijn in orde. Voor zijn volgende album wil ik hem sterk aanraden om niet meer te zingen, of een echte zanger(es) in te huren. Misschien wordt het dan wel “drie maal scheepsrecht.’

Hiermee eindigde ik mijn recensie van het Alan Emslie album “Driven Heavy”. Ik zal er niet omheen draaien: het is zeker geen driemaal scheepsrecht geworden. De sterk vervormde zang was mijn grootste bron van irritatie bij het vorige album van deze Amerikaanse drummer en die is helaas ook weer op dit album teruggekeerd. Als je niet kan zingen, moet je het gewoon niet doen is mijn mening. Door de stem enorm te vervormen wordt het echt niet veel beter.

Qua stijl gaat Emslie verder waar het met “Driven Heavy” was gebleven, heftige nummers met veelal agressief aandoende zang, inventief drumwerk en heerlijk gitaarwerk van vaste gitarist John Irvine. Ook de ambient sfeer die hij met zijn toetsenspel weet te creëren, keert af en toe op dit schijfje terug. Laat ik eens een paar nummers onder de loep leggen.

Misanthropic Myopic Man neigt naar progmetal met zijn harde gitaarriffs en zware drumspel. De zang van Emslie is met één woord vreselijk. Het refrein is op zich niet slecht, maar door die vreselijke vervorming raakt het kant nog wal. Instrumentaal is het allemaal wel op orde. Helemaal als het nummer even een vriendelijker gezicht krijgt met mooi toetsenspel en een sterke gitaarsolo van Irvine. En Emslie brult maar door: “Breath in! Out! In! Out!” Het lijkt Rammstein wel met Rein Raus.

Het refrein van Incomplete is bedroevend slecht. Daarna zingt Emslie even zonder vervorming en ik moet zeggen dat dit helemaal zo slecht nog niet klinkt. Weer is het John Irvine die met zijn gitaarspel er voor zorgt dat er iets te genieten valt. Het titelnummer Dark Matter is instrumentaal en da’s meteen een groot voordeel. Het heeft mooi toetsenspel dat af en toe aan het oude Marillion doet denken. De gitaar brengt wat spanning in het nummer en tegen het einde is weer een puike gitaarsolo te horen.

Een lekker toetsenthema opent Charon. De zang is nu vrij rustig waardoor het niet te veel stoort. Het nummer is wat recht-toe-recht-aan en komt wat zoutloos over. Het wordt wel even genieten wanneer John Irvine een heerlijke gitaarsolo speelt. Hij is toch echt de enige smaakmaker op dit album.

De kwaliteit van “Dark Matter” is er niet een om over naar huis te schrijven. In een tijd waarin zoveel goede muziek uitkomt en de euro met de maand duurder lijkt te worden, kun je beter je zuurverdiende centen aan andere progacts spenderen. Op zich is Emslie op de goede weg. Vooral de instrumentale nummers zijn in orde. Voor zijn volgende album wil ik hem sterk aanraden om niet meer te zingen, of een echte zanger(es) in te huren. Misschien wordt het dan wel “vier maal scheepsrecht.

Maarten Goossensen