Emslie, AlanAlbum

Alan Emslie is bekend als de ene helft van Soft Monster die in 2001 het album “Floating” uitbrachten. Daarna maakte Emslie een solo album met de titel “Emotive Bay”. Op dat album staan vrijwel alleen maar rustige en weinig zeggende nummers met een hoog new-age-gehalte. Met het hier besproken album gaat hij de zwaardere kant op en kunnen we eindelijk weer echt van nummers spreken.

Bij Soft Monster bespeelde Emslie alleen nog de drums, op zijn eerste solo-album nam hij ook de toetsen voor zijn rekening en nu heeft hij ook besloten om erbij te gaan zingen. Dat laatste had hij beter kunnen beperken tot onder de douche, want het is echt niet veel soeps. Op het eerste nummer, Bitter Boy, mogen we er direct mee kennis maken. Het nummer gaat lekker van start met up-tempo toetsenloopjes en lekker stevig drumwerk, maar zodra hij gaat zingen wil je nog maar één ding: skippen! Emslie moet zich in allerlei bochten wringen om de door hem gewenste toonhoogte te halen. Wat zal die man keelpijn hebben gehad na het inzingen van deze schijf! Ik volg mijn gevoel en skip snel naar het tweede nummer.

Help Me is een instrumentaal nummer en dat vind ik helemaal niet erg. Het is een prima mid-tempo nummer met prettig, rustig toetsenspel en mooi hoog gitaarspel van John Irvine. Irvine speelde ook mee op het eerste solo-album van Emslie, net als op de cd van Soft Monster.

Op Big One doet Emslie wederom een poging tot zingen. In de rustige stukken is het nog best te doen, maar zodra het refrein aanvangt, rollen mijn tenen zich weer op in mijn schoenen.

Eén van de betere nummers is Meditation. Je voelt het al aankomen, ook dit nummer is instrumentaal. De elektrische viool van Greg Lawson loopt als een rode draad door het nummer en geeft het een absolute meerwaarde. Door de viool vlecht Irvine zijn rustige gitaarspel en maakt hij het geheel tot een ontspannen stukje muziek.

Dat hij ook echt wel goeie nummers kan maken bewijst hij verder met Through The Valley. Het bevat een goede dosis spanning, die veroorzaakt wordt door het licht geheimzinnige gitaarwerk en de dreigende toetsen. De Italiaans sprekende stemmen die opduiken maken het mysterieuze beeld compleet.

“Driven Heavy” is al een verbetering met betrekking tot zijn vorige solo album, maar nog steeds kan ik je niet aanbevelen tot aanschaf over te gaan. Op zich is Emslie op de goede weg. Met name de instrumentale nummers zijn in orde. Voor zijn volgende album wil ik hem sterk aanraden om niet meer te zingen, of een echte zanger(es) in te huren. Misschien wordt het dan wel “drie maal scheepsrecht”.

Maarten Goossensen