Emslie, AlanAlbum

Bij het horen van de naam Alan Emslie zal er niet bij veel mensen een belletje gaan rinkelen. Samen met Euan Drysdale vormt hij het instrumentale progressieve duo Soft Monster. Bij Soft Monster beperkt Emslie zicht tot het spelen van de drums en percussie, maar op zijn soloplaat neemt hij ook de toetsen voor zijn rekening.

De muziek op “Emotive Bay” valt, op twee nummers na, vrijwel niet in de categorie “progressief”. Het zijn meer rustige en ingetogen instrumentale uitstapjes met een flink new-age-gehalte. Uitzondering is het openingsnummer Downforce. Het is lekker up-tempo met krachtig drumspel en zwevend toetsenspel. Het nummer had ook van een Soft Monster-album af kunnen komen. Het nummer kent aardig wat rustpunten door middel van passages met elektronische geluidjes en originele percussie of zacht zwevend toetsenspel.

Door het titelnummer Emotive Bay krijg je een beter beeld van wat het gros van de nummers te bieden heeft; zacht zwevend toetsenspel dat hier en daar wat aanzwelt. Net als je je gaat afvragen wanneer het nummer nu echt gaat beginnen, zijn we al aan het einde van het nummer gekomen.

Op The Distortion That Drives Us is ook gitarist John Irvine te horen. Hij speelde ook een aantal nummers mee op het Soft Monster album “Floating” (zie recensie). Het nummer opent wederom zeer rustig met flarden toetsenspel en elektronische geluidjes, maar dit keer afgewisseld met mooi pianospel. Het nummer krijgt een harder randje wanneer Irvine zijn gitaar laat klinken. Hij trekt in een langzaam tempo behoorlijk van leer, maar echt spannend wordt het nergens.

Quarqaba is doorspekt met een één of ander vreemd percussiegeluid, wat het nummer volledig domineert. Het geluid is zodanig irritant dat ik het nummer tot op heden nog niet heb kunnen afluisteren. Beyond The 11th Dimension klinkt in het eerste stuk net als het openingsnummer wel weer aardig. Gevarieerd drum- en toetsenspel zijn hier op te horen en aardig gitaarwerk van Irvine, maar het nummer wordt volledig ontkrachtigd door het ronduit saaie tussenstuk dat doorspekt is met vage geluiden, die het misschien in een spookhuis nog goed zouden kunnen doen. “Emotive Bay” is geen aanrader, daarvoor zitten er gewoon veel te weinig progelementen in om te kunnen boeien.

Maarten Goossensen