Alan ParsonsAlbum

Het in 2004 uitgebrachte album “A Valid Path” is het vierde soloalbum van componist, muzikant en topproducer Alan Parsons.

Verwacht in dit geval geen Alan Parsons Project achtig album. Niet dat er geen referenties zijn naar de muziek van Alan Parsons Project, integendeel, er staan zelfs bewerkingen, of zo u wilt, updates van oudere Alan Parsons Project nummers op dit album. Maar de muziek mist de hoge kwaliteit waar we in de loop van de afgelopen decennia zo aan gewend zijn geraakt. Zelfs bijdragen van David Gilmour (Pink Floyd) en John Cleese (!) kunnen daar niets aan veranderen. Bovendien zijn enkele nummers vooral zeer dansbaar, een kwaliteit die niet perse van toepassing is op de muziek van Alan Parsons Project en ook niet direct de voorkeur geniet van de meeste progliefhebbers.

Bij het beluisteren van de eerste noten van “A Valid Path” moest ik toch even controleren of ik het juiste album te pakken had. Ik waande mij namelijk even in Erpland (Ozric Tentacles), een muzikaal landschap dat behoorlijk afwijkt van wat de luisteraar doorgaans door Alan Parsons krijgt voorgeschoteld. Maar het blijkt toch te kloppen. Op het oosters aandoende, bijna negen minuten durende nummer Return To Tunguska wordt Alan Parsons bijgestaan door Shpongle en David Gilmour. De ritmes, synthesizergeluiden, samples en klanktapijten van Shpongle verklaren mijn aanvankelijke verwarring: de eigen composities van Shpongle vertonen immers sowieso veel overeenkomsten met die van Ozric Tentacles. David Gilmour voorziet dit nummer van een One Of These Days (Pink Floyd)-achtige gitaarsolo. Alles bij elkaar best lekker, maar nogmaals, dit is wel andere koek dan we van Alan Parsons gewend zijn.
Een groot contrast hiermee vormt het dertien in een dozijn pop/rockniemendalletje More Lost Without You. Dit nummer is van vocalen voorzien door PJ Olsson die ook zingt bij het Alan Parsons Live Project. Het is een prima deun hoor, maar niet iets om ondersteboven van te raken.
Mammagamma 04 is, het laat zich raden, een bewerking van het van het geweldige “Eye In The Sky” afkomstige instrumentale Mammagamma. Helaas zijn aan deze versie elektronische dance invloeden toegevoegd waardoor veel van de charme van het origineel verloren is gegaan. Maar het klinkt allemaal natuurlijk wel beter want: betere productie.
Op We Play The Game wordt de zang verzorgd door niemand minder dan Alan Parsons zelf. Daardoor is dit nummer wellicht wel wat meer herkenbaar. Ook op dit nummer zijn genoemde dance invloeden aanwezig. Daarnaast ook weer de Ozric Tentacles referentie en prima, maar helaas zeer spaarzaam, gitaarwerk. Zeker niet slecht, maar de man heeft echt wel beter werk afgeleverd.
Het nummer Tijuaniac is een rustig nummer dat klinkt als filmmuziek en is voorzien van enigszins vervreemdende toetsenklanken.
L’Arc En Ciel start met het geluid van onweer en regen dat overgaat in een poppy ritme dat we kennen van de popmuziek van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Het pittige gitaarwerk op dit nummer is een positieve vermelding waard.

Het van mijn favoriete Alan Parsons Project album “Tales Of Mystery And Imagination” afkomstige Dream Within A Dream is voor dit album omgebouwd naar A Recurring Dream Within A Dream en is als zodanig herkenbaar vanaf de eerste noten. Maar helaas betreft dit een minder geslaagde ‘verbouwing’. Het klinkt allemaal wat moderner maar verder is het nummer vooral een matte monotone hap geworden. Van de oorspronkelijke dynamiek is helaas bar weinig meer over.
Het korte You Can Run is een popliedje, gezongen door David Pack die je misschien kent van Ambrosia, de band waarvan een aantal muzikanten meespeelde op “Tales Of Mystery And Imagination”. En zo is de cirkel weer rond zou je kunnen zeggen.
Het slotstuk Chomolungma is een dansbaar instrumentaal nummer voorzien van veel samples. Dat laatste, en de gesproken bijdrage van John Cleese aan het einde van het nummer, zorgen er nog net voor dat de muziek uitstijgt boven de functionele deuntjes die worden gebruikt voor instructiefilms in het bedrijfsleven.

Na beluistering van deze schijf vraag ik mij af: waarom? Waarom zou een artiest met zo’n prachtige catalogus een dergelijk onsamenhangend product af willen leveren? En waarom zou je zelf je prachtige muzikale nalatenschap, de nummers Dream Within A Dream en Mammagamma, degraderen? Ik begrijp niet wat de motivatie van Alan Parsons kan zijn geweest en denk dat “A Valid Path” geen document is geworden dat de harten van muziekliefhebbers van welk genre dan ook, sneller zal doen bonken. De muziek is veel van van alles en daardoor van alles niets. Het eerste nummer, Return To Tunguska, kan mij persoonlijk dan nog wel bekoren maar ik kan eerlijk gezegd ook elke willekeurige Ozric Tentacles of voor mijn part Shpongle -plaat afspelen om langer dan negen minuten van dergelijke muziek te kunnen genieten. Als je het mij vraagt is het enige echt positieve van deze opname de productie. Dit kun je aan Alan Parsons natuurlijk altijd wel overlaten, maar op deze plaat is het geluid uitzonderlijk goed. Voor de surround mix van dit album heeft de man zelfs een prijs in ontvangst mogen nemen. Maar dát, en de bijdragen van grote namen als David Gilmour, Orson Welles en John Cleese, maken echt niet alles goed…