Parsons, AlanDVD

Aan het eind van de vorige eeuw richt Alan Parsons vanuit Europa een liveband op waarmee hij de hele wereld rond gaat trekken. Verhuisplannen gooien uiteindelijk roet in het eten. Als hij dan naar de Verenigde Staten verhuist, naar Santa Barbara in Californië om precies te zijn, richt hij in 2003 een nieuw Alan Parsons Live Project op. Met dit gezelschap, waarin hij zich laat omringen door een aantal Amerikaanse gastmuzikanten, trekt hij vervolgens jaren de wereld rond om de mensen te trakteren op fraaie concerten vol legendarisch APP-werk. De hier besproken dvd laat een optreden op het Plaza Mayor in Madrid zien en wel op de avond van 14 mei 2004.

Het optreden is tot stand gekomen in samenwerking met M80, een Spaanse radiozender die gespecialiseerd is in classic rock. Nu mag je van een radiozender veel verwachten, maar niet dat ze kijk hebben op het visuele aspect. Wat dat betreft slaat deze dvd de plank flink mis. Zo is het podium (met z’n kolossale lichtshow) nogal groot voor de zeskoppige band die daardoor op momenten een beetje nietig overkomt. Niet dat dat erg is maar toch. Wat me nog het meest stoort is dat het podium zo onverzorgd is. Alles lijkt zo maar neergezet en ingeplugd. Er zijn drie kleine verhogingen, links eentje voor de drums, rechts staan de toetsen en in het midden mag Alan Parsons z’n ding doen. Deze podiumpjes staan niet recht tegen elkaar, maar schuin, in een curve. Er liggen ook nog een paar flightcases voor als opstapje. Waar zijn Yin en Yang als je ze nodig hebt? De hele entourage ziet er rommelig uit waarbij het achterdoek, waarop constant het logo van M80 aan het kopjeduikelen is, ronduit irritant overkomt.

En dan even wat technische praat. Anno 2004 is 4:3 een tamelijk gangbaar beeldformaat en de vijf dienstdoende camera’s hebben braaf de bijna vierkante beelden geschoten. In de huidige breedbeeldtijd is het eigenlijk achterhaald om je tv-scherm aan weerszijden met een zwarte balk te worden zien uitgevuld. Daar komt nog eens bij dat de beeldkwaliteit behoorlijk mistig is. We zullen het ermee moeten doen.

Al deze ellende staat in schril contrast met het muzikale. Wat een ge-wel-dig optreden is hier aan de gang. De heren brengen een dertien nummers tellende set die op allerlei fronten van meerwaarde is op de studioversies. Naast een enorm vakmanschap van een ieder op z’n instrument is het ook vocaal genieten aangezien alle zes bandleden zingen (er zijn maar liefst vijf man die leadvocalen doen). Hoewel de muziek van APP niet de moeilijkste is om uit te voeren, zie je toch regelmatig 300 procent inzet.

In het openingsnummer I Robot uit zich dat in een enorme concentratie. De sequencer doet stoïcijns z’n werk en drummer Steve Murphy slaat een strak ritme. De eindbreak van het nummer klinkt, de kop is er af. In het daar op volgende Can’t Take It With You komt zanger PJ Olsson ten tonele. Met z’n sterke stemgeluid maar zeker ook met zijn opjuttende gebaren weet hij zowel het publiek als z’n bandmakkers enthousiast te krijgen. Olsen heeft enorm de gunfactor en dat is knap. Als je hem ziet zou je namelijk geen cent voor hem geven. Hij heeft de leren broek aan van een rocker, de spencer van m’n opa, de nagellak van m’n moeder en hij heeft de tronie van een straatboefje. Met zijn zang echter pakt hij iedereen in. Hoor hem met z’n ogen dicht schitteren in de ballade Time en hoor hem de expressieveling zijn in Damned If I Do. De kerel mag gelden als een van de beste waar bandleider Parsons ooit mee heeft samengewerkt en dat nog steeds doet overigens.

Wie ik ook fantastisch vindt zingen is drummer Murphy. Zijn felle stem in Breakdown is precies op maat en ook in het rockende Psychobabble weet hij de juiste toon te raken. Ga in Psychobabble ook niet voorbij aan de gitaarextravaganza van Godfrey Townsend. De man die eerder gewerkt heeft met onder andere Todd Rundgren en Jack Bruce weet met een bottleneck allerlei psychedelische zoef geluiden aan zijn goudkleurige gitaar te ontlokken. Het is goed in beeld gebracht zoals eigenlijk alle shots op hun plaats zijn. Townsend strooit royaal met solo’s en die zijn stuk voor stuk heerlijk. Ik wil er toch even twee apart nemen. Het gaat dan om die in het door hem gezongen Prime Time en om die in de APP klassieker Eye In The Sky. Zij laten het historische Plaza Mayor nooit meer hetzelfde zijn.

Onderschat in dit alles de rol van toetsenist Manny Focarazzo niet. Hij krijgt weliswaar regelmatig steun van Alan Parsons, toch is hij het die de kastanjes uit het vuur mag halen. Moeiteloos tingelt hij de nodige thema’s uit zijn synthesizer en ondertussen komt hij met brede orkestrale klanken. Een ander die vrij belangrijk is voor het totaalgeluid is bassist John Montagna. Zijn timing geeft schwung aan het geheel en dat blijkt ook uit de manier hoe hij de lead vocalen doet in het funky I Woudn’t Want To Be Like You.

Verrassend zijn de twee laatste nummers van het concert, de toegift zogezegd. (The System Of) Dr Tarr And Professor Fether klinkt bijzonder boeiend, je zou bijna vergeten hoe dit nummer je aangrijpt en dan is daar Games People Play waarvan de samenzang zo ontzagwekkend goed is dat ik het er keer op keer Spaans benauwd van krijg.

Op 6 april 2010 verschijnt bij Frontiers Records het album zowel op cd als dvd. Het is voor mij onbegrijpelijk dat iemand als Alan Parsons die kwaliteit zo hoog in het vaandel heeft staan, achter de uitgave van deze kijkschijf kan staan. Deze dvd moet het puur hebben van wat de muzikanten op het podium doen. Hun enthousiasme, hun interactie met elkaar, hun spelniveau maar vooral hun briljante samenzang redden deze dvd en doen je zelfs vergeten dat het visueel eigenlijk een misser is.