Alan Parsons ProjectAlbum

In de catalogus van Alan Parsons Project neemt “The Sicilian Defense” een bijzondere plaats in, of eigenlijk helemaal geen plaats. De maker wilde in eerste instantie niet dat het ooit zou uitkomen, en noemde het in 2013 nog ‘Not the greatest piece of music’. Daar had hij helemaal gelijk in, maar een jaar later bracht hij het toch uit. Hoe zit dit verhaal in elkaar? Wikipedia brengt uitkomst.

In 1979 waren Parsons en Woolfson in onderhandeling met Arista over een nieuw contract. Ze moesten volgens hun oude contract nog één plaat maken, maar Arista wilde niet over de brug komen met een nieuw, beter aanbod, terwijl het label wel nieuw materiaal eiste. Bij gebrek aan beter, maar ook als een soort signaal, leverden de mannen dit materiaal in, feitelijk niet veel meer dan een serie losse schetsjes en demo’s. Arista weigerde, terecht, om het zo uit te brengen, maar bleek wel bereid het contract met de band te vernieuwen. “The Sicilian Defense” verdween in het archief en in plaats daarvan bracht de band “The Turn Of A Friendly Card” uit.

Dit soort verhalen leidt er meestal toe dat er rond het verdwenen materiaal een heleboel heisa ontstaat, geruchten, verwachtingen en complottheorieën. Parsons was altijd vrij duidelijk: “De plaat wordt nooit uitgebracht, als ik er iets mee van doen heb. Ik heb het nooit meer gehoord sinds we het maakten, ik hoop dat de opnamen niet meer bestaan”, zei hij in een interview op zijn website in 2005.

Maar ja, toen kwam in 2014 de box “The Complete Albums Collection” en daar hoort, voor de fans met veel geld, nou eenmaal bonusmateriaal bij. En dus kwam die verloren opname toch ineens tevoorschijn. Wat een geluk!

Na het bovenstaande waren mijn verwachtingen niet erg hoog gespannen, lezer. Een plaatje met muziek die niet af was, die uit een soort balorigheid was ingeleverd en waarvan de maker zelf toegaf dat het niet veel voorstelde, er zijn betere manieren om tijd te verspillen. Toch – en die zag je aankomen, he? – valt de plaat helemaal niet tegen.

Je kunt hem ruwweg verdelen in twee soorten muziek: akoestische piano stukken van Woolfson en elektronische schetsjes van Parsons. In alle gevallen hoor je de heren er hier en daar naast kleunen, valse akkoorden, solo’s die uit de bocht schieten. De stukken van Woolfson zijn verder uitgewerkt, doen vanzelfsprekend erg denken aan zijn solowerk en laten nog eens horen wat een knappe pianist hij was. De probeerseltjes van Parsons zijn eigenlijk ook goed te pruimen, de beste hadden niet misstaan op “I Robot” en roepen in die zin nostalgische gevoelens op. Het rammelt wel aan alle kanten en mist de fluwelen ‘touch’ van Parsons uitgekiende productie.

De titels zijn alleen voor schakers begrijpelijk, het zijn de klassieke openingszetten van een potje schaken. Toepasselijk, want in de contractonderhandelingen met Arista was het aanbieden van deze onvolledige muziek een slimme eerste zet. Veel heeft het album inderdaad niet om het lijf, daar heeft Parsons helemaal gelijk in. Kt-KB3 is het enige stuk van de plaat dat nog een soort eigen leven kreeg als Elsie’s Theme, een bonustrack op de heruitgave van “Eve” in 2008. Dat is dan ook één van de aardigste stukken van het album, samen met het uitgesponnen pianostuk Kt-QB3, waarin je flarden van thema’s van latere stukken kunt herkennen als je je best doet. Verder is deze plaat aardig, vooral als je álles van Alan Parsons móet hebben, en anders ook best leuk om een keertje te draaien, maar niet goed genoeg. Als Parsons, toch niet vies van geld, het niet als op zichzelf staand album wilde uitbrengen, moet je daar maar je conclusies uit trekken.