Alan Reed And The Daughters Of ExpediencAlbum

Zanger Alan Reed is een icoon binnen de proggemeenschap. Ontdekt bij Abel Ganz, groot geworden tijdens zijn 25-jarige loopbaan bij Pallas en hardwerkend aan zijn solocarrière sinds hij bij de Schotse band op straat werd gezet.

Reed komt hier met z’n eerste live-album. De cd die luistert naar de naam “Live: From The Razor’s Edge” verschijnt evenals zijn vorige werk op Red Dwarf Recordings, de thuishaven van Reed. Het album bevat slechts negen nummers, een aantal eigen stukken van zijn twee albums plus ep en enkele Pallas-tracks. Het is dus best een beetje beperkt wat we voorgeschoteld krijgen. Het materiaal komt van de tour die hij samen met zijn band The Daughters Of Expediency in 2017 door het Verenigd Koninkrijk heeft gedaan. Aan de spelvreugde van een ieder ligt het niet, maar ik vind dat iemand met de statuur van Alan Reed een veel lijviger live-album verdient, een volvette dubbelaar met een dvd bijvoorbeeld. Nou ja, wat niet is, is niet. De muziek op “Live: From The Razor’s Edge” is in elk geval meer dan genietbaar.

Elke keer als ik Alan Reed hoor gaan m’n gedachten terug naar 1986 toen Pallas in Paradiso, Amsterdam een geweldig concert gaf. De kleine gifkikker die nog niet zo lang bij de band zat wist zich met zijn nasale, achter in de keel liggende stemgeluid en z’n energieke performance bij iedereen in het hart te sluiten.

Het is alsof de tijd heeft stil gestaan. Oké, The Daughters Of Expediency zijn bij lange na niet zo scherp en strak als Pallas maar dat losse van de band heeft juist z’n charme. Dat komt duidelijk naar voren in het daverende Pallas-nummer For The Greater Glory dat door het heerlijke drumwerk van Henry Rogers (Final Conflict) goed naar voren komt. Rogers is trouwens tekenend voor de jonge honden-mentaliteit op de plaat. We horen regelmatig overtuigende toetsenriedels, smakelijke baslijnen en opzwepende gitaarpartijen die afkomstig zijn van twee snaarridders. Ook de opjuttende manier waarop Reed het publiek op zijn hand probeert te krijgen werkt zeer aanstekelijk. Een ander moment om plat voor te gaan is de stormachtige gitaarsolo in het middenstuk van de Pallas klassieker Sanctuary. Je moet maar durven. De band legt een lekkere laag dynamiek en energie aan in het geheel. Al moet wel worden gezegd dat de prachtige neo-prog van Alan Reed hier een stuk minder subtiel klinkt dan op zijn studio-albums. Daar staat dan weer een hoop intensiteit tegenover.

Z’n eigen nummers dan. Van “First In A Field Of One” uit 2012 speelt het gezelschap het zwierige Begin Again waar dit live-album mee opent, het Peter Gabriel–achtige wereldmuzieknummer Kingdom Of The Blind en Never Too Late dat Reed oorspronkelijk schreef voor Pallas en uiteindelijk op de tweede compilatiedisc van SI Magazine terecht kwam. Van zijn laatste album “Honey On The Razors Edge” uit 2017 komen drie nummers voorbij; het Marillion-achtige My Sunlit Room, het intens gezongen Razor en The Other Side Of Morning dat gebaseerd is op de akoestische gitaar. Het album sluit af met een uitstekende versie van Crown Of Thorns, het legendarische Pallasnummer dat hier klinkt als een enorme ontlading.

Live-albums zijn niet de ‘main business’ op de Progwereld site. Toch spendeer ik elke byte aan Alan Reed met plezier.

Dick van der Heijde