Simon, AlanAlbum

Dit is al het vierde album van de Franse multi-instrumentalist Alan Simon en daardoor ook zijn vierde rockopera. Het is opmerkelijk dat we de muziek van Simon in al die jaren gemist hebben; ik zou zeggen een gemiste kans van het management van Alan Simon én van ons, dit is toch echt geschikt voor de lezers van onze mooie prog bibliotheek.

“The Dark Age Of The Dragon” is de studio-opname van een live-show die in december 2016 in twaalf verschillende arena’s is gepresenteerd. En bij het inlezen in de artiest en zijn werk viel ik bijna om van verbazing: Alan Simon heeft een respectabele cast om zich heen verzameld! Centraal in de loopbaan van Simon staan de live-optredens van zijn rockopera’s, voornamelijk in zijn geboorteland. Hoewel ik zijn naam regelmatig voorbij heb zien komen, werd ik nooit ergens geconfronteerd met zijn werk, zijn status en de kracht om grote namen om zich heen te verzamelen. Voor de duidelijkheid: wij hebben in de Benelux onze eigen Arjan Lucassen, maar deze Franse meneer mag er ook zijn. Hij heeft in het verleden in diverse projecten onder zijn leiding samen gewerkt met mannen als Alan Parsons, Jon Anderson, Barclay James Harvest, John Wetton, Zucchero, Michael Sadler, Moya Brennan, leden van Supertramp, Midnight Oil, Fleetwood Mac en The Moody Blues. Ik bedoel maar. Ik denk dat de mondhoeken van Lucassen bij het lezen van deze namen licht vochtig zullen worden. Dan zijn ofwel de contacten van Simon erg goed, of je hebt een diepe portemonnee. Aan de andere kant; Simon heeft blijkbaar ook veel betekend voor andere artiesten, want als je diep graaft komt zijn naam regelmatig bovendrijven in de credits van andere artiesten en bands. Na de nodige bestudering van zijn loopbaan heeft Alan Simon met zijn Excalibur cd’s veel succes behaald in Frankrijk en de landen daar om heen, zoals Zwitserland, Duitsland en België.

Op dit album zijn onder andere Moya Brennan (Clannad) Michael Sadler (Saga), Jesse Sibenberg en John Helliwell (Supertramp), Martin Barre (Jethro Tull) en Bernie Shaw (Uriah Heep) actief. Die namen zijn niet misselijk zou ik zeggen, en dan noem ik gemakshalve alleen nog maar de namen die ons als proggers in het bijzonder aanspreken. Maar er zijn ook topmuzikanten uit de Keltische muziek te vinden. In noem bijvoorbeeld Siobham Owen, een aanstormend talent binnen de wereld van de Keltische muziek. En al die toppers resulteren dan ook in een zeer aangename en professionele cd. Als Simon alleen verantwoordelijk is voor alle composities, dan verdient hij met terugwerkende kracht ons aller respect en verdient hij ook meer aandacht in muziekbladen en op het internet dan hij nu krijgt. Want eerlijk is eerlijk, ook de recensies van andere albums zijn moeilijk te vinden op het internet.

Fijne, toegankelijke en bijna radiovriendelijke nummers brengt Simon ons. Het spectrum is breed te noemen, er zijn elementen van folk, prog en rockmuziek te vinden met daarover heen een behoorlijke Celtic saus. Opvallend is dat alle nummers (negentien stuks) veel kwaliteit uitstralen en alle details kloppen, ook op productioneel gebied.

Ik geef een kleine opsomming van een aantal songs. Het Silver Moon met Moya Brennan is bijvoorbeeld weergaloos mooi. De karakteristieke stem van Brennan is al voldoende om je te doen sidderen, maar het hele nummer is pure atmosfeer. Ook de song met gastzangeres en harpeniste Siobham Owen (The Last Lament Of A Fairy)  is door de gebruik van de harp romantisch mooi. Ook daar bewijst Simon dat hij talent aan zich kan binden, want de zang van Owen is eveneens wonderschoon en karakteristiek. Don’t Be Afraid is een song die geïnspireerd lijkt door de Ierse en Celtic muziek. Ondanks deze elementen straalt er een sterke popkracht uit, waardoor het nummer geschikt is voor een groot publiek. Als gastmuzikanten staan hier saxofonist John Helliwell en Martin Barre garant voor de instrumenten. Barre is ook verantwoordelijk voor de dwarsfluit in het catchy You Are The Sunshine waar gastzanger en gitarist Jesse Siebenberg ook in figureert. Een fijn nummer. Een Floydiaans vleugje muziek vind je in Stonehenge, met de saxofoon van John Helliwell. Zo kunnen we nog wel even doorgaan: naast gedegen composities maken de kwaliteitsmuzikanten dit album tot een cd die geluisterd moet worden.

Zoals gezegd, het is geen pure prog wat je te horen krijgt op “The Dark Age Of The Dragon”, maar de muziek zal elke liefhebber van prog en folk bevallen. Daarvoor is er simpelweg van alles te genieten. Een aanrader, dit album.

Ruard Veltmaat