Albion (25th Anniversary Edition)Album

Het uit Krakow, Polen, afkomstige Albion werd in 1992 door vier vrienden opgericht. Korte tijd later werd zangeres Anna Batko aan de line-up toegevoegd. De eerste demo genaamd “Survival Games” zag in 1994 het licht en werd op cassette uitgebracht. Het geluid van Albion liftte duidelijk mee op dat van bands als Marillion, Jadis, IQ en Chandelier. Een jaar later bracht het Italiaanse Mellow Records het album op cd uit, zonder dat de band hier toestemming voor had gegeven.

Op de cd versie ontbrak het nummer Shout, dat op deze heruitgave in het kader van het 25-jarig bestaan weer is toegevoegd. Verder is mij niet helemaal duidelijk wat deze jubileum-editie anders maakt. Mocht je dit album al in de kast hebben staan dan hoef je dat niet aan te schaffen. Bezit je hem nog niet, dan is aanschaffen het overwegen waard, want het is een nostalgisch werkje dat je mee terug neemt naar de gloriedagen van de neo-prog begin jaren ’90.

Grootste troef in de muziek van Albion is gitarist Jerzy Antczak. Ook het enige lid dat op elk album te horen is. Het album is doorspekt met zijn lyrische en melodieuze gitaarspel. Toetsenist Krzysztof Malec weet elk nummer heerlijk in te kleuren met zijn toetsentapijten en bassist Paweł Konieczny vlecht hier zijn groovy loopjes heerlijk doorheen. Een nummer als Burning is daar een perfect voorbeeld van. Mad Look In My Eyes is in de basis een slap geheel, maar het gitaarwerk stuwt het nummer toch nog enorm op. Zo bevat elke track wel iets smaakvols.

Zangeres Anna Batko doet qua stemgeluid een beetje aan Tracy Hitchings (Landmarq, Strangers On A Train) denken. Haar hoge stem doet wat kinderlijk aan, maar past perfect bij het geheel. Ze komt ook zeker niet soft over. Na dit album werd ze vervangen door Katarzyna Sobkowicz. Ik ben blij dat ze op het laatste album “You’ll Be Mine” dat in 2018 uitkwam weer terugkeerde.

Het langste nummer van het album is Golgotha. Ze steken hier zoveel tijd in de sfeer en opbouw dat het eigenlijk nooit echt op gang komt. Dat is jammer. Shout, dat hier dus weer op te horen is, lijkt apart te zijn toegevoegd en heeft niet dezelfde mastering gehad als de rest van het album. Het klinkt veel harder. Zelfs een slechthorend persoon hoort hier duidelijk verschil. Weinig professioneel.

Dit is echt een debuutalbum van een beginnende band die nog op zoek is naar het eigen geluid. Dat heeft zijn charme. Liefhebbers van Albion en fans van de typische jaren ’90 neo-prog zullen aan dit album zeker plezier beleven. De line-up van dit album keerde in 2018 bijna volledig terug en maakte samen het album “You’ll Be Mine” dat een band laat horen die enorm is gegroeid. Benieuwd wat we in de toekomst nog van ze mogen verwachten.