AlbionAlbum

Ik had het bijna gemist. Al scrollend door Spotify werd ik gewezen op een nieuw Albion album. Een fijne verrassing, want deze band heeft nog nooit met een album teleurgesteld. Al zoekende naar meer informatie viel er bar weinig te vinden. De site van de band is sinds 2015 niet meer bijgewerkt en de informatie op de site van het platenlabel moet je met een vergrootglas zoeken. Sommige bands/labels denken nog altijd dat dit soort nieuws wel vanzelf gaat.

Deze nieuwe loot in de discografie van deze Poolse formatie is een bijzonder werkje. Zo is de band in nagenoeg de oude bezetting terug, Alleen toetsenist Krzysztof Malec is afwezig. Bijzonder is dan vooral de terugkeer van zangeres van het eerste uur Anna Batko. Haar intrigerende stemgeluid doet wat aan Tracy Hitchings (Landmark) denken, maar ze heeft vooral een prachtige eigen klank. Ze klinkt ook nog altijd opvallend jong.

De stijl van Albion is onvervalste neo-prog in de stijl van het oude Marillion, maar altijd met een mooi donker randje. Op dit album is het geluid echter wat meer stemmig en melancholisch en dat klinkt waanzinnig mooi. Denk een beetje aan Antimatter maar dan met een vrouwenstem. De toetsen zijn veel minder op de voorgrond te horen, maar zijn wel veel dreigend aanwezig. Het baswerk van Paweł Konieczny is prachtig soepel en ligt lekker vet in de mix. Maar het is bandleider en gitarist Jerzy Georgius Antczak die hier de show steelt. Hij strooit met melodische solo’s waarbij hij de ene keer aan David Gilmour (Pink Floyd) en de andere keer aan Steve Hackett doet denken. Maar ook op de akoestische gitaar weet hij uit te blinken, luister maar naar Lady Death. De elektrische gitaarsolo die hij in dat nummer laat horen is misschien wel de mooiste van het album.

Thematisch is het geen lichte kost. Het heeft alles met de dood te maken. Helaas kan ik verder geen informatie over de teksten of het thema vinden. Dat donkere randje waar ik het eerder over had zit dus nu ook letterlijk door het album verweven.

Het titelnummer vind het meest indrukwekkend. Het heeft een trage opbouw met toetsenloops en die kristalheldere stem van Anna Batko. Na dik vier minuten doet de ritmesectie pas zijn intrede en hoor je weel zo’n hemelse minutenlange gitaarsolo, waarna het nummer langzaam wegsterft. Prachtig.

En zo heeft dit Poolse gezelschap wederom een prachtalbum afgeleverd dat het verdient om door velen gehoord te worden.

Maarten Goossensen