Zanger en gitarist Neige (pseudoniem van zijn echte naam Natan LeBon) van het duo Alcest is de afgelopen twee jaar overduidelijk geïnspireerd door de Japanse kunst en cultuur. De animatiefilm “Princess Mononoke” uit 2006 van Hayao Miyazaki is de grondstof geweest voor het nieuwe album genaamd “Kodama”. De dualiteit van het leven in twee werelden vormt de basis van deze cultfilm, en deze dualiteit vind je overal terug in het album. Zo ook in het artwork van het Franse grafische gezelschap Førtifem. Visueel is het artwork van het album een hommage aan Japanse kunstenaars als bijvoorbeeld Takato Yamamoto. Deze Japanner staat vooral bekend om zijn absurde illustraties met daarin veel aandacht voor de dood.
De bijgaande promosheet vertelt ons dat de voormalig black metal band bestaande uit Neige en Winterhalter met dit album een vernieuwende en innoverende richting zijn ingeslagen. De Franse band die de uitvinder is van blackgaze (black metal gemengd met dromerige shoegaze), zou met dit album weer terug vallen op de roots van weleer en een heftiger geluid kennen dan het voorlaatste album “Shelter”. Overigens was dat album wel zeer succesvol voor de band, zowel in verkoopcijfers als toegenomen bekendheid.
Gedeeltelijk kan ik die opvatting van heftige passages op “Kodama” delen, maar echt helemaal terug naar bijvoorbeeld “Les Voyages de l’me” en “Écailles de Lune” (wat in 2012 en respectievelijk 2010 Essentials waren) gaan we met “Kodama” absoluut niet. De cd bevat net als “Shelter” nog steeds dromerige passages, maar kunnen mij in tegenstelling tot “Shelter” niet volledig boeien. De band produceert een wat rauwer geluid, maar is ook hier en daar een beetje saai en de echte magie ontbreekt ondanks de nodige toegepaste dynamiek. Een echte vonk ontbreekt en nergens heb je het gevoel volledig meegesleept te worden. Dat komt gedeeltelijk ook dat er een goede mix wordt gespeeld van al het werk uit het verleden, maar weinig tot geen nieuwe elementen zijn verwerkt in het album. Net zoals in het verleden gebruikt Neige nu weer meer zijn harde scream zang, hoewel veel minder dan op de voorgaande albums. Op Shelter waren er nagenoeg geen harsch vocals te vinden.
Toch betrap ik mijzelf op het voorzichtig meewiegen op het typerende geluid van shoegaze geluidsmuren en zijn de tegendraadse drumritmes en percussie van Winterhalter wederom spectaculair. Daarmee kan je dus concluderen dat het album toch zijn kwaliteiten kent en waarschijnlijk nooit zal verstoffen in de cd kast. Maar sommige albums zijn een landmark in een bands historie, dat is “Kodama” gewoonweg niet. Een verantwoorde aanschaf voor de Alcest of blackgaze fanaat, maar geen album om de band mee te leren kennen.