AlcestAlbum

Waar de fans van het eerste uur afhaken, haken nieuwe fans vaak weer in. Zo is het in dit geval ook bij ondergetekende het geval. De eerste kennismaking met deze formatie was het album “Les Voyages De l’Ame”, dat in 2012 uitkwam en een sterke indruk achterliet op deze recensent. Hoewel de band Alcest begon als black metal band, veranderde dat in tien jaar tijd tot een shoe-gaze/postrock soloproject van “Neige” (Stéphane Paut), die ook de grondlegger is van de band.  Dat de fans van het eerste uur afhaken is op zich wel opmerkelijk, want hoewel de band ooit als black metal formatie begon, is geen enkele officiële release aan te merken als black metal, hooguit met wat invloeden uit die hoek. Het grote verschil met eerder werk is dat er op “Shelter” nagenoeg geen screams en grunts meer te horen zijn. Laat dat nu voor mijn persoontje (en vele anderen) de reden zijn om Alcest definitief in de armen te sluiten.

De Fransman en Multi-instrumentalist Neige trok in 2013 bewust van Parijs naar IJsland om daar gedurende twee maanden te gaan samenwerken met de producers van Sigur Ros om daar de fijne kneepjes van post rock te perfectioneren. Ook het strijkkwartet van de beroemde IJslandse band stond tot beschikking van de Fransman. Bij aankomst in IJsland stond een aantal songs al in de steigers, maar Neige werd volgens zeggen onbetwist beïnvloed door de schoonheid van het land en de atmosfeer. En daar hebben we ook gelijk het steekwoord van de cd te pakken, atmosfeer.

De weelderige en zweverige gitaarpartijen, de zachte en fragiele zang van Neige en de repeterende riffs zorgen namelijk voor een hypnotiserende trip die je tot in den treuren kunt en wilt herhalen. De vele lagen in de muziek houden het tempo hoog, zonder dat het chaotisch of rommelig klinkt. Waar veel soortgelijke muziek de neiging heeft nog wel eens neerslachtig te worden, houdt Neige de muziek op Shelter juist opgewekt en hoopgevend, dit vaak ook door het gebruik van de piano, die in mij oren vaak frivool overkomt. Die piano zorgt juist vaak ook voor een poppy benadering van de songs, denk aan bands als Coldplay en Keane, maar daar houdt de vergelijking dan ook gelijk mee op. Een nummer waarin vooral hoop is te vinden is La Nuit Marche Avec Moi, dat vooral door de prachtige gitaarriff een heerlijke zomerse dimensie mee krijgt. Maar wellicht haalt u er weer wat anders uit, de conclusie zal in elk geval zijn dat het nummer zorgt voor een ‘feel good’ gevoel. Overigens zegt de naam van de titel al wat het thema van het album is, schuilplaats. De muziek geeft het  gevoel van veiligheid, hoop en vrede in geest en lichaam.

Het absolute topstuk van het album is het nummer Délivrance, dat door zijn hypnotiserende kracht telkens opnieuw een aantrekkingskracht uitoefent op de luisteraar. Veel verschillende lagen, veel gitaardetails, veel melodie en een prachtige finale. Beluister dit met een koptelefoon in een makkelijke positie, en de sound scapes met weelderige en dromerige achtergrondzang brengen je in een gelukzalige sfeer die zijn weergave niet kent. Luister naar dit nummer en je zal even helemaal tot jezelf komen. Liefhebbers van de laatste albums van Anathema zullen dit ook absoluut kunnen waarderen. Ongekend goed dit!

Ondanks alle lof, vallen er technisch een paar dingen op. Voorop gesteld, productioneel is dit een prima album, maar bijzonder is dat enkele instrumenten in de mix wat verder weg zijn geplaatst, wat aan de ene kant een homogene sfeer oproept, maar aan de andere kant er voor zorgt dat het geheel minder organisch klinkt. Zo zijn de drums op het album wat verder weg gestopt evenals het strijk ensemble, waardoor de details naar mijn smaak teveel verdwijnen en de puurheid van het geluid ontbreekt. Maar wellicht is dat ook wel weer de kracht van het album, wie zal het zeggen?

Shelter heeft mij definitief bekeerd. Ik ben helemaal om. Liefhebbers van bijvoorbeeld Anathema, Agalloch en Sigur Ros moeten dit zeker eens uitproberen. Het biedt wellicht dé kans om je eens helemaal af te sluiten van alle stress van deze tijd.

Ruard Veltmaat