Alcest

Spiritual Instinct

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst: Frankrijk
Label: https://www.nuclearblast.de
Website: http://www.alcest-music.com/
Tracklist
Les Jardins de Minuit (7:53)
Protection (5:50)
Sapphire (5:01)
L’île des Morts (9:04)
Le Miroir (5:31)
Spiritual Instinct (7:43)
Neige: gitaar, basgitaar, zang, toetsen, percussie, samples
Winterhalter: drums, percussie
Kodama (2016)
Shelter (2014)
Les Voyages de l'Âme (2012)
Écailles De Lune (2010)
Souvenirs d'un Autre Monde (2007)

Het vijfde album van Alcest, “Kodema”, kon mij in 2016 niet echt bekoren. Na ruim drie jaar is het nog steeds moeilijk te benoemen, maar laten we het er op houden dat de vonk op “Kodema” nog steeds niet is gaan branden.

Ik mis de sprankeling, hoop en spontaniteit van “Shelter”, maar ook de heerlijke shoe-gaze weergave op het fenomenale album “Les Voyages De l’Âme”. Met dat album en diens voorganger “Écailles De Lune” creëerde de band een nieuwe richting binnen de black-metal/shoegaze richting. Alcest staat voor een hard, maar sfeervol en dromerig metal geluid. Alcest laat je na het luisteren van een album altijd met een opgewekt gevoel achter. Dat gaat ook op voor het nieuwe album “Spiritual Instinct”.

Als eerste moeten we de overstap van het duo ‘Neige-Winterhalter’ naar het grote label Nuclear Blast noemen, zeer zeker omdat de band sinds de start van de band trouw is geweest aan het kleinere Prophecy Records. Die stap is minder opmerkelijk als je weet dat Alcest al een aantal jaren werkt aan een populariteit opmars. Die begon min of meer bij de cd “Shelter”, want dat album verenigde een grote groep metal- en rockliefhebbers, ondanks de kritieken van de fans van het eerste uur. Vanaf dat moment konden niet alleen de metalfans zich in de muziek van Alcest vinden, maar ook de liefhebbers van postrock en symfonische rock. Waar veel metal nog wel eens wil verzanden in zware, deprimerende of dreigende arrangementen, blijft Alcest over de hele linie hoopvol en positief met de composities. Alcest was een paar jaar geleden nog prima op de plaats bij Prophecy, maar nu was er volgens Neige toch wat twijfel of het Duitse label geschikt is om de wereldwijde promotie op te pakken. Zeker omdat collega label Nuclear Blast meer expertise en een wereldwijd bereik heeft binnen de metalscene.

In tegenstelling tot de voorgaande cd’s waren de songs voor dit album snel geschreven. De meeste songs zijn binnen enkele weken volledig tot wasdom gekomen en analoog opgenomen. Dat analoge aspect komt overduidelijk aan bod in de documentair die de band heeft uitgebracht samen met Nuclear Blast.




De titel van het album is gebaseerd op spiritualiteit en komt voort uit eerdere spirituele ervaringen van Neige in zijn jeugd, maar ook de diverse gemoedstoestanden tijdens de zware en uitputtende Kodema tour. Neige ontdekte duistere krachten bij zichzelf, maar vocht daartegen en kwam weer terug.

Vooropgesteld, er heeft wel degelijk een verandering plaatsgevonden in de muziek van de band. De elektrische invloeden op deze cd zijn meer dan ooit aanwezig, hoewel die invloeden nergens de overhand krijgen. Er zijn meer details in de muziek verwerkt dan dat de aanpak in de composities is veranderd. Dan heb ik het bijvoorbeeld over het begin van de track L’île Des Morts, maar die ook nostalgische sound die aan de jaren tachtig en negentig doet denken. Lastig te omschrijven, maar vooral wanneer je luistert naar Sapphire ontstaat er een jaren tachtig gevoel. Er is duidelijk meer elektronica te vinden op het nieuwe album. De originele black metal invloeden van weleer worden steeds meer vermengd met een elektronische pop sound, een tendens die overigens op “Kodema” al voorzichtig was ingezet. En in die elektronische omgevingen klinkt het organische en analoge drumgeluid van Winterhalter bijzonder smaakvol. De vocalen zijn in tegenstelling tot “Kodema” weer gevarieerder; Neige zingt nu in screams, maar ook in de zachtere, cleane vocals zoals ze op “Shelter” te vinden waren.

Een track die significant anders klinkt dan het typische Alcest werk is de track Le Miroir. Wat mij betreft is dat zo’n beetje de mooiste melodie die de band ooit heeft voortgebracht. Het is een mix van metal met space-rock en jaren tachtig invloeden. Een heerlijk brommende basgitaar leidt de pakkende melodie die zich razendsnel in je systeem nestelt. Eigenlijk weet je het gelijk bij de eerste beluistering, dit is wonderschoon en memorabel. Je kan het wat mij betreft vergelijken met de melodie van Clocks van Coldplay, of met Angels van Robbie Williams. Natuurlijk even een vertaalslag maken naar het door ons geliefde genre, maar zo zie je maar weer wat een sterke en catchy melodie doet.

“Spiritual Instinct” klinkt wat mij betreft beter en veelzijdiger dan voorganger “Kodema”. Toch een klein punt van kritiek: ondanks de toegenomen veelzijdigheid zijn de arrangementen en composities een keer aan echte vernieuwing toe. Luister je naar de gehele discografie van de band dan lijken de zes albums toch veel de zelfde sfeer, ritmiek en repetitieve karakter te bevatten. Nog steeds is Alcest een voorloper in zijn genre, hoewel dit album ondanks de nieuwe invloeden meer als een overzicht over de band’s oeuvre voelt.

Send this to a friend