Alec K. Redfearn And The EyesoresAlbum

Ik ben altijd erg blij als ik zie dat Alec K. Redfearn weer eens met nieuw werk op de proppen komt. We hebben namelijk wel wat gemeen: beiden zijn we liefhebber van de accordeon in rock of progrock muziek. Ik hoor het erg graag, hij bespeelt het en bouwt er zijn muziek rond. Zo ook weer op zijn nieuwste worp, “Sister Death”.

Opvallend is wel dat dit album ongeveer vijf jaar op zich heeft laten wachten. Tussendoor heeft Alec K. Redfearn zich weliswaar even bezig gehouden met The Seizures (zie “Exterminating Angel”) maar dat gold toch meer als een zijproject, terwijl het werk met The Eyesores zijn hoofdproject is. In vijf jaar tijd kan er natuurlijk veel veranderen en zeker ook in muziek. Maar geldt dit ook voor Alec K. Redfearns nieuwe album? Kortgezegd: ja. Ja, dit is absoluut een heel ander album dan bijvoorbeeld voorganger “The Blind Spot”. Dat was een uitstekend album dat erg veel stijlen combineerde, maar vooral erg complex en moeilijk was.

Nee, dan is “Sister Death” toch echt iets helemaal anders. Meer nog dan voorheen zijn de songs nu echt gebouwd om twee instrumenten: zijn geliefde accordeon en de toetsen. Waar vroeger de accordeon wel eens gebruikt werd als achtergrondinstrument neemt het hier overal de belangrijkste plaats in. Het is dan ook vanzelfsprekend dat dit de sound van het hele album enorm beïnvloedt. Want ondanks het gebruik van accordeon in progmuziek is dit toch een redelijk toegankelijk instrument. Dit zorgt er met andere woorden voor dat de muziek wat minder moeilijk wordt en dat we “Sister Death” mogen benoemen tot het meest toegankelijke album van Alec K. Redfearn And The Eyesores tot nu toe. Wat wel gebleven is, is het gebruik van ongebruikelijk instrumenten in zijn muziek (we hebben een hoorn of zelfs darbuka op dit album) en de soms vreemde melodieën, of zoals Alec K. Redfearn ze zelf noemt, ‘my melodic obsessions and idiosyncrasies’.

Alec K. Redfearn zelf geeft verder ook aan dat dit album ook sterk beïnvloed is door krautrock, space rock en psychedelische rock, omdat hijzelf in de laatste vijf jaar enorm veel van dit soort muziek heeft beluisterd. In zekere mate klopt dat wel: vooral de krautrock kan je duidelijk opmerken. Maar ik moet zeggen dat ik vooral veel Lars Hollmer hoor in dit album. Op zich is dat bijna vanzelfsprekend natuurlijk, want als je binnen de ‘moeilijke prog’ op zoek moet naar een voorbeeld van gebruik van accordeon kom je automatisch bij Lars Hollmer terecht. Zeker in zijn soloperiode (na Samla Mammas Manna en afgeleiden) draaide het bij Hollmer vooral om zijn accordeon en merkte je minder van zijn Avant-Prog periode.

Ook hebben ze gemeen dat ze beiden niet in de val van de zigeunermuziek (accordeon is een typisch instrument voor dat soort muziek natuurlijk) trappen. Of in Alec K. Redfearns geval toch niet meer, want het valt niet te ontkennen dat in eerdere albums een grote invloed van zigeunermuziek te merken was. Daar probeert hij hier van af te raken hoewel er natuurlijk folk-elementen meer dan aanwezig blijven.

Zoals eerder gezegd is “Sister Death” zowat het meest toegankelijke album van Alec K. Redfearn And The Eyesores. Of ’toegankelijk’ in dit geval dan ook veel meer luisteraars en liefhebbers zal opleveren, vrees ik eigenlijk wel voor. Dit soort muziek ligt vaak erg moeilijk in de markt en dat is erg jammer, want dit is echt meer dan de moeite waard. Wat mij betreft is dit zowat het beste dat Alec K. Redfearn ons al heeft voorgeschoteld.

Peter Van Haerenborgh