AlerionAlbum

Het recenseren van albums vereist enige arbeidsepos, laat dat duidelijk zijn. Iedere muzikant of elke band heeft recht op een eerlijke en wanneer mogelijk, objectieve beoordeling van zijn of haar muzikale werkstuk. Echter valt het voor de recensent wel eens zwaar om een uitvoerige beschrijving te geven van een ep dat amper twee liedjes telt en waarvan het resultaat ook nog eens een bedenkelijk niveau haalt.

Nou, dat begint al lekker negatief, hoor ik u denken. Helaas kan ik er ook niet meer van maken.

De Utrechtse band Alerion is te omschrijven als een female fronted metal band. En daar kennen we er zo langzamerhand genoeg van. Zoveel goede uitschieters kennen we daar helaas niet in, ook al lijkt deze tak van muziek zich nog steeds uit te breiden. Het geluid dat de band ons voorschotelt is dus niet meer afwijkend van wat al die andere bands produceren, al is de metal kant verdrongen door normale rock invloeden. Over progressiviteit zal ik het veiligheidshalve maar niet hebben.

Turn Of Fate begint muzikaal gezien nog niet eens zo heel slecht. Een lekker deuntje met een mooie baspartij opent echter de deur naar narigheid. En dat heeft voornamelijk te maken met de zang. De lieftallige frontvrouw van Alerion heeft een niet onaardige stem, maar in mijn ogen geen geluid dat deze muziek sterker maakt. Het resultaat is dat de zang in dat nummer omgetoverd wordt tot een klaagzang. En dat gaat na een paar minuten verschrikkelijk irriteren. Nogmaals, je hoort mij niet zeggen dat het troebel of vals klinkt, maar helaas is de aangehouden zanglijn voor deze muziek niet geschikt. En dan kunnen de instrumentale aspecten nog zo goed zijn, het totaal geluidsbeeld wordt daardoor niet beter.

Ook Clash With Eternity is in mijn ogen geen succes. Evenals de eerste track is het muzikaal redelijk in orde, maar wederom nekt daar de zang de samenhang van het nummer. Het tempo van dit nummer ligt beduidend lager dan de titeltrack, gaat van de eerste noot tot aan de laatste in de zelfde snelheid door en lijkt als ballad bedoeld te zijn. Inspiratieloos, en het maakt bij mij geen emotie los. Terwijl het verhaal achter dit nummer toch anders doet denken, aangezien dit nummer is geschreven nadat de grootvader van gitarist en bandleider Bas Willemsen is overleden en dus een soort van eerbetoon moet zijn.

Uiteindelijk heb ik het weten op te brengen om hier de volle twaalf minuten naar te luisteren. En daarna nog een aantal keren. Daar ben je tenslotte recensent voor. Het kostte wel de nodige moeite.

Moet je maar geen recensent worden, hoor ik u nu denken.

Ruard Veltmaat