Carpani, AlexAlbum

Albums van Alex Carpani zullen de progfans niet direct tot hun favoriete bingokaart rekenen. Getuige de recensies van eerdere albums krijg je een bloemlezing aan
valse bingo’s en net niet de juist vallende nummers op een rijtje. Gelukkig gaat deze Italiaanse multi-instrumentalist onverdroten voort om het geluk eens een keer te keren. En met het nieuwe album “The Good Man” overtuigt Alex ditmaal met het draaien aan zijn muzikale bingomolen en is vrijwel elk nummer dat eruit rolt prijs.

Het album bestaat uit twee lange suites verdeeld in negen segmenten, getiteld Amnesiac en Good & Evil, van elk een stief half uurtje. Het vertelt het metaforische verhaal over een klein papieren bootje (The Good Man) dat zonder zijn bestemming te kennen al drijvend tussen stormen en enorme golven in een eindeloze oceaan probeert niet te zinken.

De eerste suite beschrijft daarmee de ervaring van diepe amnesie gedurende een dag, en de angst en chaos die daarmee gepaard gaan. De tweede gaat over een ervaring die balanceert tussen goed en kwaad, golven en frequenties uit de diepten van tijd en ruimte. Het zit muzikaal zo fraai in elkaar dat het als een geheel beluisterd kan worden, van deinend op een kalme zee tot af en toe alle hens aan dek bij een woeste storm.

De twee delen kennen eenzelfde opzet aan korte ambient nummers die tactisch afgewisseld worden met gezongen uptempo stukken. Hierin komen thema’s en riffs in verschillende variaties terug en eindigen allebei met instrumentale klappers. De nummers zijn ook prima los van elkaar te beluisteren. Het hele album heeft een gelaagde mix van symfonische muziek met wat verdwaalde progmetalriffs en King Crimson-breaks. Het klinkt daarbij zowel weelderig als breekbaar tegelijk.

Het zijn met name de vele instrumentale gedeeltes die mij bijblijven en sterk overkomen, met als hoogtepunt, op kerkorgel, de verrassende Tocatta-twist van Bach in het symfonische Mystical. Ook de laatste twee delen van de eerste suite As Light Returns en The End of the Day zijn prachtige instrumentale nummers. Met name de klassieke mezzosopraanzang van Valentina Vanini tegenover de tenorsaxofoon van Alessio Alberghini, die gepast voorbijkomen en weer gaan, net als het kwetsbare bootje op een enorm grote oceaan, pakken goed uit.

Het is net geen volle winnende bingokaart geworden, maar vele geluksnummers komen in de juiste volgorde eruit gerold, zodat je met dit album van Alex Carpani prima een gokje kan wagen.