Carpani, AlexAlbum

De Italiaanse toetsenist Alex Carpani kent zijn klassiekers op proggebied. Niet alleen muzikaal – de sympathie voor Yes, Genesis en ELP ligt er bij hem dik bovenop – maar ook zichtbaar: de hoes van zijn album “Waterline” liet hij ontwerpen door Paul Whitehead. De man die een aantal albums van Genesis, Le Orme en Van Der Graaf Generator in prachtige impressionistische schilderkunst hulde. Ook voor zijn nieuwe cd “The Sanctuary” maakte Whitehead een olieverfschilderij; ditmaal een impressie van een blik op de stad Florence.

Het thema van de plaat handelt over een man die gescheiden is van zijn omgeving en daarin op zoek gaat de waarden in zijn leven. Voor de opnames heeft Carpani niemand minder dan drummer Gigi Cavalli Cocchi (Moongarden, Magalla Vallis) weten te strikken, naast zijn vaste bandleden Fabiano Spiga (basgitaar) en Ettore Salati (gitaar). Het leidt op deze plaat tot de klank van een hechte band, die heerlijke nostalgische gevoelens oproept en met passie herinnert aan de toetsenvolle prog van de al genoemde bands. En oh ja, die Mellotron… zet deze maar op de lijst van platen met Mellotron-spel (volle koren!), want liefhebbers daarvan komen behoorlijk goed aan hun trekken. En hoe Carpani als Keith Emerson kan klinken, is te horen in het merendeel van de nummers. Op Hammondorgel gooit hij alle registers open. Dat geeft deze heerlijke plaat een rauw randje mee, die geen nieuwe muzikale deuren opent, maar wel een aantal sterke composities bevat. Die zijn inherent aan de Italiaanse progressieve rock, want gelukkig weten de hedendaagse musici uit dat land de erfenis van het verleden hoog in het vaandel te houden. Luister naar de spannende opbouw van Burning Braziers en je weet dat er veel moois staat te wachten. De glasheldere productie doet met name de verhouding tussen de wagonlading aan toetsen en krachtig drumspel goed. Niet alle stukken zijn instrumentaal: vijf bevatten teksten (aangevuld met wat woordloze zang) die bijna ondergeschikt aan de muziek zijn. Het houdt de sfeer van deze conceptplaat goed in evenwicht.

Clichés zijn er ook in overvloed: zo heeft The Dance Of The Sacred Elves die typische symfo-tik die zo vaak aanbeden wordt, maar dat er een prachtig orkestraal stukje op volgt, komt de afwisseling ten goede. Toch is er ook een punt van kritiek: de toetsen van Carpani klinken soms te blikkerig. Dat de piano-, Hammond-, en soms ook Mellotrongeluiden uit digitale apparaten komen is op zich geen probleem, maar laat Carpani dan wel betere samples gebruiken. Met name het geluid van de ‘grand piano’ – luister naar Master Of Ceremonies – lijdt daaronder. Toch is het een kleine smet op deze stevige en zeer melodieuze Italo-prog plaat, die het werk van een groot muzikant en arrangeur laat horen.

Wouter Bessels