Ferguson, AliAlbum

Het loopt tegen kwart voor zeven als we de ingang van de Boerderij in Zoetermeer bereiken. Airbag speelt vanavond. Er staat al welgeteld één persoon (een fotograaf) en dan raak je al gauw aan de praat over wat ons bindt: muziek in het algemeen en prog in het bijzonder. Intussen voegen meer personen zich bij het gezelschap en al gauw vliegen er allerlei (band)namen over en weer: “Cripled Black Fenix” roept de fotograaf; “Ali Ferguson” bromt een ander. Omdat we in de rij staan voor een Airbag concert is het muzikale DNA binnen het gezelschap wel in te schatten en al gauw heb ik een groeiend lijstje namen op mijn iPhone, want ik ben nu eenmaal iemand met een muzikale missie: Altijd op zoek naar de volgende parel. Na een fantastisch concert  kom ik de volgende dag het lijstje op mijn iPhone weer tegen…

Maar eens proberen, want je weet maar nooit… en bij Ali Ferguson is het raak: dit komt stevig binnen en ik word gegrepen door wat ik hoor.

Omdat geen van de twee studioalbums die Ferguson tot dusver afleverde ooit de burelen van ons instituut bereikte, beginnen we eerst maar even met een bioschets: Ferguson komt uit Schotland en was er vroeg bij, hij speelde cello op zijn vijfde en het duurde nog tien jaar voordat hij als leadzanger in zijn eerste rockband plaatsnam met werk van Jimi Hendrix, Van Halen, Free, Lynyrd Skynyrd en Pink Floyd. In die periode ruilt Ferguson zijn cello in voor de gitaar en speelt hij in een aantal verschillende bands, waaronder Eagles- en Pink Floyd tribute bands. Uiteindelijk belandt hij in Stiltskin, de band van Ray Wilson, die hij ook als touring gitarist begeleidt tijdens de Genesis Classic gigs. In 2011 verschijnt Ferguson’s eerste soloalbum, “The Windmills And The Stars”.

in 2016 verschijnt het album, dat we nu bespreken, “A Sequence Of Moments”, dat het beste kan worden gekarakteriseerd als “Dave Gilmour meets Mark Knopfler”, waarbij het grote verschil wordt gevormd door de eigen composities van Ferguson die uitstekend de aandacht weten te vangen en vast te houden. Die hoge compositiekwaliteit leidt ertoe, dat alle tracks voor mij goed genoeg zijn om op te nemen in de TRAXX database, waar de lat extra hoog ligt, omdat ik die gebruik voor mijn radioshow. Dat alle tracks van een album door die ‘ballotage’ komen is een zeldzaamheid. Nog zeldzamer is dat er vijf tracks tussen zitten die voor mij 4 tot 5 sterren ‘ranken’ (op een schaal van 0 tot 5).

Een voorbeeld daarvan is het sterke openingsnummer Why Are We Whispering, dat begint met geluiden van een kinderspeelplaats met daaroverheen een collage van TV geluiden naar een recept van Roger Waters op een spannend ‘toetsen-bedje’. Ferguson neemt zijn tijd om de spanning verder op te bouwen tot een zinderend ruimtelijk gitaarakkoord klinkt die je op het puntje van je stoel zet. Kort daarop komen de drums erin om op te bouwen tot een orgastisch spektakel dat mooi gedefinieerd blijft klinken en ook weer netjes wordt afgebouwd.

Het gebeurt nog al eens dat na zo’n sterke opener de daaropvolgende composities nogal flets lijken. Daar heeft de luisteraar bij “A Sequence of Moments” geen last van. Het daaropvolgende Out Of The Dark zet een heel ander sfeertje neer en laat ons kennis maken met de vocale kwaliteiten van Ferguson, die over een lekker klinkende stem blijkt te beschikken. Ook hier komen de gitaarliefhebbers aan hun trekken en worden de oortjes verwend met heerlijk klinkende arrangementen met lekker stevig drumwerk als basis.

De volgorde van de tracks is goed gekozen, want tijdens de daarop volgende titeltrack A Sequence Of Moments neemt Ferguson de luisteraar bij de hand en laat je wegdrijven op een heerlijk bedje van dromerige vocalen die je omsluiten met een ‘in de kleine uurtjes’ gevoel. Ferguson houdt die sfeer nog even vast tijdens de intro van The Realisation, dat de luisteraar de ruimte instuurt met geweldige gitaaruithalen die wederom aan David Gilmour maar ook aan Mike Oldfield doen denken, niet alleen door het gitaarwerk, maar ook door de sfeerverhogend koortjes.

De Oldfield invloeden komen ook weer om de hoek kijken bij Is This Enlightenment. Na een toetsenintro, dat aan Tangerine Dream doet denken, wordt dit gevolgd door het geluid van sfeervormende TV news flashes, gevolgd door vervormde vocalen en komt de akoestische gitaar om de hoek kijken die zo maar van Mike Oldfield zou kunnen zijn, gevolgd door tabla’s en Oosterse ruimtevocalen.

Binnen het gegeven referentiekader lukt het Ferguson in verdere tracks keer op keer te zorgen voor voldoende afwisseling en is hij wat mij betreft geslaagd in het neerzetten van een album dat zijn sterke debuut “The Windmills And The Stars” overtreft. Dat belooft dus wel wat voor de verdere toekomst, want “A Sequence Of Moments” is echt een must voor iedere gitaarliefhebber!

Clemens Leunisse