Ferguson, AliAlbum

Bij Progwereld willen we graag alles dat in ons genre uitkomt van een recensie voorzien. Wij zijn een stelletje veelvraten die altijd het internet afstruinen naar nieuwe ontdekkingen. En toch missen we veel releases…

Toen we net begonnen met Progwereld was het meer overzichtelijk. Het meeste kwam uit via platenlabels en die stuurden hun releases op. Maar dankzij eenvoudige- en kwalitatief goede opnametechnieken en door platforms als YouTube en Bandcamp kan iedereen muziek uitbrengen. Het is gewoon niet meer bij te benen. Gelukkig krijgen wij met regelmaat mailtjes van lezers die ons op een release wijzen. Die checken we altijd en soms zitten daar pareltjes bij zoals dit album van Ali Ferguson.

Ali Ferguson is een multi-instrumentalist uit Schotland die we vooral kennen als vaste gitarist van Ray Wilson (ex-Genesis). Dit is zijn derde studioalbum. Op zijn website lees je dat hij op jonge leeftijd al muziek van onder andere Pink Floyd speelde. Die passie hoor je op dit album terug. Zijn muziek is doordrenkt met de stijl van deze legendarische band. Zijn stem en vooral zijn gitaarspel doen erg aan David Gilmour denken. Maar dit is geen Floyd kloon. Ali Ferguson voegt ambient, pop, progressieve rock en elektronische invloeden aan zijn muziek toe. Dit is niet zomaar een album, dit is echt een reis, een beleving. Beluister hem in zijn geheel en onder de koptelefoon.

Ferguson neemt de tijd om zijn nummers tot hun recht te laten komen. Allemaal hebben ze een sterke opbouw en hij weet elk stuk zijn eigen karakter te geven. Hij doseert uitstekend met samples en kan ook opeens een beat tevoorschijn halen die perfect past. Centraal staat het drieluik The Contemplative Power Of Water. Het opent het album, sluit het af en staat in het midden van de plaat. Het zijn drie, voornamelijk instrumentale, parels die de sfeer van Pink Floyd ademen en waarin ambient elementen sterk verweven zitten. En steeds zijn daar die doorklievende gitaarsolo’s die je helemaal in beslag nemen.

Stare Into Sunlight (Release/Control) lijkt op het eerste gehoor een fijn popnummer. De akoestische gitaar en het uptempo ritme zorgen dat je er meteen lekker inzit. Ali Ferguson heeft een mooie zangstem, beetje hees en met goed gedoseerde emotie. Het vleugje elektronica maakt het geheel bijna dansbaar. Het tempo wordt wat opgevoerd waarna een zalige gitaarsolo voor kippenvel op mijn armen zorgt. Je zou bijna denken dat David Gilmour een gastbijdrage heeft geleverd.

Peace Begins With Me is ook zo’n nummer dat alles in zich heeft. Warme toetsentapijten en de wat claustrofobische zang zorgen meteen voor een mooi gespannen lading. Dan breekt het nummer heerlijk open met een toetsensolo die zou van Richard Wright (Pink Floyd) had kunnen zijn. De laatste minuten zijn voor een ingetogen gitaarsolo. Heel sfeervol gedaan!

De absolute prijspakker van het album is zonder twijfel The Catacombs. Het is één van de beste songs die ik dit jaar gehoord hebt. Ook hier is de opbouw weer sterk en zorgvuldig. Het begin is wat dromerig met mooi pianospel en de warme stem van Ali Feguson. Maar het is vooral zijn gitaar die het hoofdingrediënt vormt. In het begin zijn dat vooral korte bluesy stukjes, maar die vormen de voorbode voor de minutenlange solo tegen het einde van het stuk. Eerst maakt het nummer nog een interessante wending met house-achtige elektronica en dan is het tijd voor het huzarenstukje. Een minutenlange gitaarsolo die niets minder is dan een ode aan David Gilmour. Vernieuwend? Zeker niet! Is dat erg? In zijn geheel niet.

Dit album blijft maar groeien en aan kracht toenemen. Luister het onder je beste koptelefoon en laat je 68 minuten lang meevoeren op een trip van grote klasse. Nogmaals dank voor deze tip. Dit album vind je aan het einde van het jaar terug in een bepaald lijstje.