Alias EyeAlbum

Gelukkig dat er nog bands bestaan die met legio instrumenten en diversiteit aan muziekstijlen nog aan de weg timmeren. Alias Eye is daar typisch een voorbeeld van. Deze Duitse formatie heeft reeds een cd (“Field Of Names”) op hun naam staan en de opvolger is er een van formaat. De nummers bevatten een varia aan muziekstijlen. Zo kom je afwisselend jazz, progrock en funk tegen dat elkaar niet tegenstaat of in de weg loopt. Dit komt hoofdzakelijk door de arrangementen. De nummers hebben kracht maar zijn bijvoorbeeld weer niet te vergelijken met Threshold. Daar is het geheel dan weer te ingetogen voor.

Opvallend is het aangename stemgeluid van zanger Philip Griffiths. Een warme en absoluut toegankelijke stem welke je zeldzaam hoort. De heldere tonen lijken op die van Damian Wilson. Dat begint eigenlijk al met het openingsnummer A Clown’s Tale. Een Oosters getinte opening en een lekker in het gehoor liggend refrein geven het nummer kracht. De muzikanten weten wanneer bepaalde krachtige passages ingezet moeten worden en wanneer de rem erop moet. Fake The Right zou een Glenn Hughes (ex-Deep Purple en Trapeze) nummer kunnen zijn. Een soort funky nummer met soul invloeden dat prima met elkaar samenhangt. Gewaagd is zelfs een saxofoon halverwege in te zetten. Dan neigt de muziek weer de kant van het Hollandse Solution op te gaan. Subtiel met een akoestische gitaar begint Your Other Way. Een gedragen song verwent met mooie gitaarlicks en koortjes. En eerlijk is eerlijk gitarist Matthias Richter verzint niet de meest standaard solopartijen. Je hoeft niet te denken aan Steve Vai achtige soli maar meer het speelse Steve Lukather akkoordenschema.

Icarus Unworded is een wat kabbelend nummer dat vlees noch vis is. Eigenlijk een doorsnee nummer dat niet veel heeft toe te voegen aan de rest van het prachtige repertoire. Griffiths lijkt zich met zijn stemverdraaiingen bewust een zangstem aan te meten als dat van Dennis DeYoung (ex-Styx). Dit is dan ook de enige dissonant welke ik kon ontdekken. Daarentegen is Drifting een kanjer van een song. Mooie zang ondersteunt door toetsen en contrabas wordt helaas maar ruim drie minuten vol gezongen. Met On The Fringe en het Marillion achtige The Great Open is de symfonische toon gezet. Opzwepende passages en gepaste rustmomenten maakt dit het beste van “A Different Point Of You”. De afsluiter Too Much Toulouse zorgt voor een nachtclub sfeertje. Easy jazzakkoorden op gitaar rollen voorbij en is een waardige afsluiter van ruim 50 minuten muziek.

De composities getuigen van grote klasse en met deze tweede schijf maakt Alias Eye de opvolging van de debuutcd compleet waar. Ik zie daarom ook uit naar een opvolger hier weer van want naar mijn idee begin ik dus nu al aardig fan te worden van deze Deutsche Mannschaft.

Ruud Stoker