Alias EyeAlbum

Muziek moet voor mij altijd aan een aantal criteria voldoen. Allereerst moet de muziek je “grijpen”, het moet je dorstig maken waardoor je meer wilt. Daarnaast vind ik bijvoorbeeld de productie erg belangrijk en de stem van de zanger moet lekker in het gehoor liggen. Een ander heel belangrijk punt in muziek is “variatie”. Indien dit niet of onvoldoende aanwezig is, verslapt de aandacht en gaat alles al snel hetzelfde klinken. Maar wat verstaan we nu onder variatie en in hoeverre is dit in de muziek van het Duitse Alias Eye terug te vinden?

“Variatie” volgens “De Dikke Van Dale”: verandering, afwisseling, een vorm die enigszins van een andere afwijkt.

Goed, de definitie is nu bekend. Nu de muziek. Een band kan variëren wat hij wil, maar zonder een solide basis kom je nergens. Deze basis is bij Alias Eye prima in orde. De nummers zijn sterk gestructureerd, bevatten pakkende melodieën en veelal dito refreinen. De productie is prima in orde en deze klinkt mooi warm en vol. De stijl van dit vijftal is moeilijk in een bepaald hokje te stoppen. De songs op dit album zijn beter te omschrijven als: (art-)rock met progressieve randen.

Ondanks het feit dat de nummers zijn opgebouwd rondom het refrein, bevatten ze aardig wat tempowisselingen. Neem nu Premortal Dance. Dit nummer gaat van start als een gevoelige ballad. Zanger Philip Griffiths wordt begeleid op de piano en later duikt ook de akoestische gitaar op. Dan wordt het krachtige en meerstemmige refrein geserveerd op een tapijt van zwaar gitaarspel en ontpopt deze song zich tot een krachtige rocksong. Even later wordt er een lange en heftige gitaarsolo ingezet waarin veel snelle loopjes verwerkt zijn. De solo doet me een klein beetje aan Gary Chandler (Jadis) denken.

Een persoon die sterk verantwoordelijk is voor de variatie is toetsenist Vytas Lemke. Met zijn spel weet hij een positieve stempel op de muziek te drukken. Luister maar eens naar de prachtige pianosolo op Just Another Tragic Song en River Running en zijn “speelse” spel op Hybird. Maar ook gitarist Matthias Richter is prominent aanwezig. Hij weet steeds weer andere geluiden uit zijn instrument te halen en zijn solo’s zijn goed getimed en zeker niet overdadig lang.
Terugkijkend naar de definitie, kan er dus gesteld worden dat het met “verandering” en “afwisseling” meer dan goed zit.

In het openingsnummer Field Of Names wordt er gebruik gemaakt van een instrument dat ik niet meteen kan plaatsen. Nog eens goed luisteren… dit is een accordeon! Ik kan bijna niet geloven dat dit, in Holland altijd met carnaval of volksmuziek geassocieerde instrument, in deze muziek gebruikt wordt. Ik besluit het bij de band na te vragen. En ja hoor het klopt. Toetsenist Vytas Lemke hanteert in dit nummer de accordeon. Het wordt nog spectaculairder als Lemke er een swingende solo op dit instrument tegenaan gooit waarin hij ondersteund wordt met gitaarriffs.
Dit is typisch een voorbeeld van “een vorm die enigszins van een andere afwijkt” zoals in de definitie werd gesteld.

Een ander mooi voorbeeld daarvan is The Readiness Is All, mijn favoriet op dit album. Het nummer begint met een slepende gitaarsolo, waarna Griffiths inzet. De zang wordt in dit nummer niet alleen door Philip Griffiths verzorgd, maar ook door zijn vader Martin Griffiths (bekend als zanger van de Engelse proto-prog band Beggar’s Opera). De zangcombinatie van vader en zoon pakt goed uit. Het geheel wordt ondersteund met zwaar gitaarwerk. Dan volgt er een jazzy pianosolo welke afgelost wordt door een snerpende gitaarsolo. Dan maakt het nummer opeens een draai van 90 graden. De zware gitaren en dito drums worden ingeruild voor trommeltjes en sambaballen. Er wordt een heerlijk Caribische sfeertje opgetrokken. Opeens zie ik mezelf zitten met een zomerse cocktail aan een wit strand met hoge palmbomen. Dan volgt er een lekkere saxofoonsolo, welke helaas veel te snel uitfade.

Uiteindelijk mag dus rustig geconcludeerd worden dat Alias Eye een sterk, gevarieerd album op de markt heeft gebracht. Het album blijft boeien van begin tot eind en de muziek maakt inderdaad dorstig. Mocht de cd nu toch niet bevallen, dan heb je altijd het cd boekje nog om in te lijsten, want dat is wederom een meesterwerk van Mattias Norén.

Maarten Goossensen