AlkemyAlbum

aLkemy is een Franse Band die volgens bijgevoegde persinformatie poogt de energie en ritmes van de rock en de harmonie, de precisie en het gesoleer van de fusion te laten samensmelten. Gaap. Ergens tussen Queensryche en Pat Metheny, daar moeten we Alkemy zoeken. Snurk.

In de praktijk betekent dat een lekker groovy basje, veel funk en stevige gitaren. Voor wie dat bekend voorkomt: ja, alLemy is een soort Living Colour zonder de liedjes. En op de écht beroerde momenten klinkt de band als George Duke in een moment van zwakte.

Au, dat klinkt niet best. Is het zo erg? Nou ja, erg… de vier heren kunnen wel spelen. Hier en daar swingt het behoorlijk, zoals in Sick Seekers, waar drummer Lionel Bertrand een lekker los ritme neerlegt in de coupletten en er flink op losbeukt in de refreinen. Ook gitarist Aurélien Budynek staat zijn mannetje, maar de band is verloren zodra hij begint te zingen. Dan vallen er twee dingen op. Ten eerste kan Budynek niet echt zingen. Hij heeft een dun en weinig indrukwekkend stemgeluid waar hij niet zoveel mee kan. Ten tweede is het materiaal waardeloos.

Er staan geen sterke liedjes op “Da 63 Project”. Geen enkel stuk maakt indruk, hoewel de instrumentale stukken wel aardig zijn, maar dat zijn er maar drie van de elf. In de andere nummers stapelen de mannen het ene cliché op het andere. Hier en daar moeten wat scheve jazzakkoorden enig leven in de brouwerij brengen, maar het blijft aan de flauwe kant. De zangstukken zijn ronduit saai, vooral omdat Budynek braaf achter de muziek aanzingt. Speelt hij een C op de gitaar, dan zingt hij ook een C, klinkt er een F, dan wordt er ook een F gezongen. Zo’n manier van zingen wijst op een gebrek aan ervaring of een gebrek aan fantasie.

aLkemy is wel iets op het spoor, want ondanks de zware gitaren heeft de muziek door de sterke en jazzy drums van Bertrand iets lichts dat prettig klinkt. Maar als deze band een fatsoenlijke plaat wil maken, dient men naarstig op zoek te gaan naar een goede zanger en naar beter materiaal. En als ik toch aan het zeuren ben: ruil die jazzpiano in voor een fijne vette Oberheim synthesizer. Al die pingelsolo’s werken op mijn zenuwen.

Erik Groeneweg