All Things FallenAlbum

Niet meer toekomen aan het schrijven van een recensie omdat je tijdens het luisteren elke keer in extase belandt, dat is een teken aan de wand…

All Things Fallen is een relatief nieuwe formatie uit Zweden, het land dat toch al grossiert in kwaliteitsnamen op het gebied van progrock en metal. Mastermind binnen deze band is Markus Sigfridsson, hij is de gitarist van bands als Darkwater en Harmony. Naast Sigfridsson op gitaar en toetsen bestaat All Things Fallen uit zanger Erik Tordsson en drummer Leo Margarit van Pain Of Salvation. In 2019 verscheen het gelijknamige debuutalbum dat goed door de pers werd ontvangen, maar gek genoeg niet door Progwereld werd opgemerkt. Met dit album in het hoofd hebben we daarmee de slag gemist.

Ronkende orgelpijpen, sfeervolle toetsen met orkestratie, meeslepende en dominerende gitaarriffs, kerkorgels, stevige drums en een uitmuntende zanger met kenmerkende stem. Deze regel lees je waarschijnlijk vaker op de site, maar werkelijk alle elementen zijn uitdagend en van bijzondere kwaliteit, een album lang.

Het zal je niet bevreemden dat deze muziek in het straatje past van Darkwater en Harmony. En uiteraard ook Symphony X, Seventh Wonder en Circus Maximus. Maar er zijn wel degelijk verschillen die wat mij betreft dit trio onderscheidend maakt. Waar bij veel bands in dit genre de toetsen ondersteunend zijn, kan je bij deze band resoluut zeggen dat het anders is. De toetsen van Sigfridsson zijn namelijk sterk aanwezig binnen de composities en vormen daarmee een verrijking van het totaalgeluid, zoals in de intro van openingsnummer I Wait For You. Een krachtig nummer waarbij de vrij hoge en doordringende zang van Erik Tordsson doet denken aan het Duitse Vanden Plas. Ook de liefhebbers van Ayreon gaan deze cd waarderen. De gitaren, de productie, de mix, het ligt volledig in het straatje van de genoemde namen.

De orkestratie van Sigfridsson zorgt soms voor een licht Myrath of Orphaned Land effect, soms ook doordat zanger Erik Tordsson qua stem refereert naar de zanger van Myrath; Zaher Zorgatti. Niet alleen de orkestratie en de toetsen creëren vaak een oosters effect, zo ook de gitaar van Sigfridsson. Die elementen bij elkaar zorgen voor verrassende effecten binnen de muziek van All Things Fallen.

Absolute prijspakker op het album is Pandemonium met de intro van Chaos System. Gelukkig is deze combinatie meegenomen in één YouTube video en te vinden onder aan deze pagina. Het is spannend, melodieus, een tikkie cheesy voor metal begrippen en kent verschillende tempowisselingen, diverse gemoedsstemmingen en een heerlijke gitaarsolo. In de achtergrond vioolklanken van gastmuzikante Maria Grigoryeva. In dit nummer vind je opnieuw een link met Myrath door de combinatie van stijl en de zang.

Waarom is zanger Erik Tordsson zo goed? Zoals gezegd heeft hij een kenmerkende karakteristieke stem, hoog op sommige momenten, knisperend op zijn tijd maar ook in de lage regionen is hij ijzersterk. Daarnaast balanceert zijn tweede stem tussen  een gelaagd productie en achtergrondzang. Knap neergezet in mijn optiek: je voelt de twijfel bij Tordsson. Gaat hij voor een donkere ondertoon of gaat hij voor de hoge octaven, getuige Narcissistic Ritual. Als hij dit op de bühne ook goed brengt ga ik op mijn blote knietjes.

Vet, dat is de intro van Path Of Dismay. Man-man, ik voel mij als bijna vijftiger gewoon stoer als ik hier na luister. Het is nog net geen zomer, anders zou het raampje in de auto naar beneden gaan, mijn arm los leunend op de portier en op mijn hoofd een vette zonnebril. Zie mij verdorie eens stoer zitten! Die heersende gitaren op drie minuut dertig, hemels. Over de hele linie bewijst Markus Sigfridsson dat hij een begenadigt muzikant is, want alles wat hij met zijn vingers doet is magistraal. Gitaar, toetsen en orkestratie. Vooral de eerste twee elementen zijn te omschrijven met één woord: waanzinnig! Daarbij is het belangrijk te vermelden dat hij op grafisch niveau zijn mannetje staat, hij heeft het artwork van het album zelf ontworpen en gefabriceerd.

De genade klap voor het album is Desert Of The Real. Melancholisch, kippenvel, groots… Dames en heren, wat een cd! Elke track op deze schijf heeft een geweldige vibe, hoewel de afsluitende titeltrack ietwat fragmentarisch klinkt en in mijn optiek niet de juiste afsluiter voor de cd is. Hoe dan ook: het geheel is een absolute aanrader.