Holdsworth, AllanAlbum

Na het bestormende “Hard Hat Area” besluit Allan Holdsworth om, op aanraden van wijlen pianist Gordon Beck, mee te doen aan een Beatles-tribute. Dat resulteert in een mooie versie van Michelle en nogmaals luistert de eigenzinnige gitarist naar Beck: neem een aantal standards van jazzcomponisten op die herkenning oproept bij het publiek. Dat leidt tot een selectie van Gordon Beck van stukken van onder meer Django Reinhardt, John Coltrane en Bill Evans. Niet de minste ‘cats’ en ook het resultaat is een interessante: “None Too Soon” laat de interessante invalshoeken horen die Holdsworth aan stukken als Nuages, Very Early en Countdown geeft.

Deze cd staat te boek als één van de meest jazzy platen die Holdsworth ooit heeft opgenomen. Hoewel zijn stijl natuurlijk grote raakvlakken met jazz vertoont, weet hij in de arrangementen en de uitvoering van de negen stukken op deze cd een meer toegankelijke sfeer neer te zetten dan op zijn andere soloalbums. Maar, gemakkelijke kost blijft het allemaal niet. Hoe hij Nuages van Reinhardt speelt, is bijvoorbeeld net zo eigenzinnig als Jeff Beck die A Day In The Life van The Beatles covert. Melodieus en kleurrijk, maar met onmiskenbaar de timing en aparte toonzetting van Holdsworth. Natuurlijk onder aanvoering van Gordon Beck, die in het door hem geschreven titelnummer de gitarist weer laat excelleren op zijn SynthAxe. De suite linkt dit album aan zijn andere werk en valt daardoor niet buiten de boot. Ook hoe een fantastisch spelende Gary Willis en de soepele drums van Kirk Covington de boel ondersteunen en bij elkaar houden, is een grote aanwinst voor elk van de composities.

Voor Norwegian Wood wordt nogmaals een Beatles-stuk uit de kast gehaald: het walsritme is gebleven en hoe Holdsworth de zanglijn interpreteert is harmonisch een schot in de roos. De pianosolo van Beck is ook niet misselijk en als daarna nog een uitgebreide gitaarsolo volgt, ontpopt deze versie tot een heel ander nummer. Een cover? Nee, eigenlijk een compositie op een compositie. En dat is in de jazz natuurlijk vaker een bekend verschijnsel: het steeds herinterpreteren van ‘klassiekers’.

Wat overigens op “None Too Soon” net zo belangrijk is en hoorbaar aanwezig: het speelplezier en getoonde gemak waarmee de vier muzikanten de boel uitvoeren. Het is een punt dat Barry Cleveland in zijn verhaal bij deze heruitgave van Moonjune aanstipt, nota bene in de woorden van Holdsworth zelf. Dit is, evenals zoveel andere platen, een album in een vorm die Allan Holdsworth nooit meer zou herhalen en dat siert de gitarist wel. Altijd weer op zoek naar nieuwe impulsen. In het geval van dit album heeft Gordon Beck het goed gezien. Holdsworth is tevreden en de plaat heeft bij het verschijnen goede kritieken gekregen. Een geslaagd project dat niet voor jazzpuristen is bedoeld, maar wel het gitaargeoriënteerde publiek laat duiken in een paar decennia jazzmuziek. Natuurlijk gespeeld naar de maatstaven van 1996, dus in retrospectief een beetje klinisch klinkend, maar alles bij elkaar een prima album. Het zou vier jaar duren voordat “The Sixteen Men of Tain” weer een andere kant van Holdsworth laat zien. Altijd weer op zoek naar de grenzen van zijn kunnen. Uit die tien vingers kan altijd nog veel speciaals komen.

Wouter Bessels