Holdsworth, AllanAlbum

Een stukje geschiedenis: in 1983 krijgt Eddie Van Halen het voor elkaar dat Allan Holdsworth een album mag gaan maken voor Warner Bros. Opnamesessies worden gestart, maar ook al weer vlot afgebroken wegens meningsverschillen tussen Holdsworth en Warner Bros. Het duurt tot in 1984 voordat de resultaten van deze afgebroken opnamesessies alsnog kortstondig op een e.p. verschijnen. Uiteindelijk lukt het internetlabel Gnarly Geezer om het album in 2001 in beperkte oplage op cd uit te brengen, waarna Eddie Jobson’s label Globe Music Media Arts het vaandel overneemt en er voor zorgt dat dit album voor iedereen te verkrijgen is. Dit alles tot grote vreugde van Holdsworth’s, misschien gering in aantal maar zeker wel fanatieke, fans.Maar het is zeker ook goed nieuws voor diegenen die altijd al onder de indruk waren van het spel van deze unieke gitarist bij o.a. Gong, Soft Machine, UK of Bruford, maar het nooit hebben aangedurfd om zich in ’s mans eigen repertoire te verdiepen. Voor die personen is “Road Games” een meer dan mooi vertrekpunt.

Wat als eerste opvalt aan dit album is het feit dat maar liefst de helft van de nummers voorzien zijn van vocalen. Voormalig Cream–zanger en -bassist Jack Bruce is te horen op Was There? en Material Real. De combinatie van jazzrock met vocalen is er één die Holdsworth, als componist, verrassend goed onder de knie heeft. Jack Bruce daarentegen lijkt zich met name in Was There? nog niet helemaal thuis te voelen. In het titelstuk treedt een oud-collega van Holdsworth voor het voetlicht: Paul William (Tempest). Misschien ook geholpen door het feit dat dit het meest toegankelijke nummer is, door de lekkere swing die er in het nummer zit, voelt deze zich als een vis in dit water.

En hoewel de vocale stukken duidelijk het typische Holdsworth-stempel dragen, al was het maar door zijn uit duizenden herkenbare gitaargeluid, zijn het de overige drie stukken die mij het meest aanspreken. Three Sheets To The Wind laat perfect de stijlbepalende elementen van zijn gitaarspel horen: zijn gitaartokkels waarmee hij op een bijzondere manier het hoofdthema neerzet, de aanzwellende gitaarakkoorden (die hij krijgt door de manier van aanslaan in combinatie met het gebruik van het volumepedaal) en zijn solo’s die zowel razendsnel kunnen zijn als ook gevuld met langgerekte tonen vol met expressieve toonbuigingen (denk aan die waanzinnige solo in UK’s “In The Dead Of Night” maar dan soms nog even een stapje complexer).

Water On The Brain Pt. II is een nog géén drie minuten durend staaltje volgas jazzrock. Voortgestuwd door het akkoordenwerk van Holdsworth en het drukke drumwerk van Chad Wackerman (voormalig drummer van Frank Zappa) krijgt bassist Jeff Berlin, ook al weer een oud-collega van Holdsworth, deze keer uit de band Bruford, alle ruimte voor een flitsende solo. Mooi hoe op de achtergrond het hoofdthema blijft voortrollen, waardoor je nergens het gevoel hebt dat er oeverloos gesoleerd wordt. Tokyo Dreams is ritmisch gezien het meest “normale” stuk van het album. Het zijn hier de gitaarklanken die de show stelen. En hoewel het nergens wordt vermeld, zou je bijna vermoeden dat er hier gebruik is gemaakt van een gitaarsynthesizer, zo groot is de veelvoud aan klanken die we te horen krijgen. Schitterend!

“Road Games” mag dan geen lang album zijn, het is juist daardoor wel een mooie kennismaking met de jazzrock van Allan Holdsworth. Het is de essentie van zijn muziek teruggebracht tot het strikt noodzakelijke. Geen fratsen maar gewoon een schitterend bewijs van wat één man met zijn gitaar allemaal kan voortbrengen.

Christian Bekhuis