AlphataurusAlbum

De stevige progressieve klanken die Alphataurus op zijn gelijknamige debuutalbum heeft gezet houden de gemoederen al jaren bezig. Het album uit 1973 met z’n kruising tussen ELP en Deep Purple kan beschouwd worden als een klassieker binnen het Italo-genre, temeer omdat de band nog geen jaar na het uitkomen van de plaat al uit elkaar viel. De band uit Milaan was net bezig met een opvolger, maar helaas is die er nooit gekomen. Wel verscheen in 1992 “Dietro L’Uragano”, een korte plaat met daarop het onafgemaakte werk voor de nooit verschenen opvolger, iets dat in feite alleen maar zout in de wonden van menig progrocker heeft gestrooid. Het was bijten op een houtje.

Tot voor kort dan. Als in 2010 toetsenist Pietro Pellegrini, gitarist Guido Wassermann en drummer Giorgi Santadrea samen met drie nieuwelingen een reünie concert geven, gloort er hoop op een nieuw studioalbum. Italië zit op dat moment namelijk midden in een grote progrevival en velen zien Alphataurus daar graag ook deel vanuit maken. En jawel hoor: kort na het verschijnen van het reünie concert op cd (“Live In Bloom”) is daar in 2012 eindelijk een nieuw studioalbum, “AttosecondO” genaamd. Niet alleen zijn daar de drie uitgewerkte versies van de nummers voor het nooit uitgebrachte album, tevens zijn er twee nieuwe composities te horen. Het is een ware orkaan die voorbij raast. Houd je maar goed vast, want de toetsengerichte obesitas-prog op dit album blaast je zo van je sokken. Wel klinkt het allemaal nogal glad, tegen het overgeproduceerde aan, maar er zit op de één of andere manier een zekere onstuimigheid in de muziek die puur en authentiek is. De hartstochtelijkheid van de in het Italiaans zingende Claudio Falcone is daar een goed voorbeeld van. Zijn stem matched formidabel met de muziek en ook de vele samenzang is mooi, overtuigend en warm. Het maakt “AttosecondO” tot een bewogen album vol emotionele retro-prog en dat kan je al een beetje vermoeden aangezien Adriano Marangoni na veertig jaar wederom verantwoordelijk is voor de prachtige hoes.

Een enkele luisterbeurt maakt al meteen duidelijk dat dit een smakelijk schijfje is. Een aantal zaken pakt hier dan ook zeer goed uit. Om te beginnen is daar het fantastische drumwerk van Allesandro Rossi, de man die vlak voordat “AttosecondO” werd opgenomen bij de band kwam om Santadrea te vervangen. Wat is het fijn om ritmes te horen die perfect bij de muziek passen. Eenvoudig als het simpel moet en virtuoos als het complex moet zijn. Hoe dan ook, Rossi klinkt altijd gedecideerd tot op het bot. Hij is een goede drummer en dat is vaak het halve werk. Het wervelende toetsenspel dat Pellegrini op orgel en synthesizer laat horen, gaat je ook al niet in de koude kleren zitten. Zo drukt hij zijn neus regelmatig erg dicht tegen het venster. Neem Gocce, een nummer dat gedragen wordt door heerlijk gestrekte orgelakkoorden of neem het instrumentale Ripensando dat behoorlijk pakkend begint, maar dat halverwege ontaardt in een fraaie wirwar aan loopjes. Prijsnummer is het bijna 14 minuten durende Claudette, een prachtig opgebouwde track met een schitterende melodie. Het lijkt wel of Pellegrini alle progliefde die hij de afgelopen veertig jaar heeft opgespaard in dit album heeft willen steken. Dit Alphataurus heeft emplooi voor twee toetsenisten. Naast Pellegrini is ook Andrea Guizetti van de partij. Hij is de man van de piano zoals dat in elk nummer wel even is te horen. Deze pianopartijen zijn precies wat de muziek nodig heeft. Ze dragen bij aan de variatie van de cd, aangezien er een hoop bombastische en majestueuze momenten zijn. In Claudette zijn zelfs drie toetsenisten bezig. Met dank aan gitarist Guido Wasserman die z’n vingers voor de gelegenheid over de klavieren heeft laat gaan. Opmerkelijk is de plaats die zijn gitaar heeft in de gehele cd. Wassermann is heel wat prominenter aanwezig dan destijds op het debuut. Hij komt met ferme riffs, vurige solo’s, gloeiende melodieën en sprankelende tokkels. Nog steeds maakt hij veelvuldig gebruik van het wahwahpedaal. Noem het gerust ‘lekker’ wat hij doet. Het album sluit af met Valigie Di Terra. Hierin zit een passage met jazzy piano waarna bassist Fabio Rigamonti z’n finest moment beleeft. Hij laat een soort bassolo horen die werkelijk uit je boxen knalt met een combinatie van weerbarst en funk. Hij verdient trouwens een grote pluim voor de manier waarop hij de dikke snaren op dit album heeft laten kletteren.

Het is te hopen dat Alphataurus ditmaal een blijvertje is. “AttosecondO” heeft het in zich om reikhalzend uit te zien naar een opvolger, evenals bij het debuut indertijd. Laat de toekomst ons goed gezind zijn. Zulke toffe cd’s kunnen niet vaak genoeg verschijnen.

Dick van der Heijde