Alusa FallaxAlbum

Toen we voor deze Italië special een inventarisatie deden was mijn reactie “verras me maar, ik wil een klassieker bespreken die ik niet ken”. De coördinatoren van de special vroegen me om dit album te bespreken. Alusa Fallax, zei me inderdaad helemaal niets. De bandnaam bekt niet echt lekker, de albumtitel des te meer. Na een rondje googlen kwam ik al snel tot de conclusie dat dit album alom als ‘klassieker’ wordt bestempeld. Terecht of niet? Ik ben benieuwd.

Als je je een klein beetje verdiept in de symfonische rock van het Italië van de jaren ’70, dan zal je al snel opvallen dat er enorm veel eendagsvliegen tussen zitten. Een ongekend aantal bands is nooit verder gekomen dan het debuutalbum en dat album is een echte klassieker geworden. Zo ook met Alusa Fallax.

Het betreft hier een waar conceptalbum. De albumtitel laat zich vertalen als “rondom mijn slechte opvoeding”. Het album is geschreven als een concert dat in scènes is verdeeld. Het doet ook wat opera-achtig aan. Het hoofdkarakter werd tijdens concerten met een pop uitgebeeld. De pop werd slachtoffer van een zodanig harde en strikte opvoeding, dat het hem belemmert in zijn geestelijke en intellectuele groei. Het feit dat het album is geschreven als theatrale opvoering moet je goed in je achterhoofd houden, het helpt je bij het begrijpen van de muziek.

Echt makkelijk is de muziek namelijk niet. Het vergt doorzettingsvermogen en heel veel luisterbeurten om de muziek goed te kunnen doorgronden. Niet dat de muziek heel erg complex en tegendraads is, maar je moet de nummers eerst gaan herkennen voordat het als geheel gaat leven. Feitelijk bestaat het album uit twee lange suites. Het gesproken stuk Perchè Ho Venduto Il Mio Sangue vormt de scheidslijn tussen beide stukken.

De muziek is op en top symfonisch. Het doet af en toe heel erg klassiek aan en bevat veel fluit, akoestische gitaar en Mellotron. Maar ook de hoorn en saxofoon komen veelvuldig voorbij. Het geeft de nummers soms iets van een bigband (E’ Oggi) en dan weer klinkt het jazzy (E’ Cosa Poco Quel Che Conosco). De band doet denken aan bands als Camel, Genesis en King Crimson. Drummer Augusto Cirla verzorgt ook de zang. Zijn stemgeluid is op zijn zacht gezegd bijzonder. Hij klinkt soms heel rauw en intens. Luister maar naar nummers als E’ Cosa Poco Quel Che Conosco en Non Fatemi Caso. Met name bij het laatst genoemde nummer is kippenvel niet te onderdrukken. Zijn stem raakt echt de juiste snaar.

De muziek verveelt nergens. Wanneer je het album beter leert kennen, zal je ontdekken dat het je steeds weer meesleept. De overgangen en tempowisselingen zijn fenomenaal. Thema’s worden bijzonder fraai uitgewerkt. Luister maar naar bijvoorbeeld het titelnummer. Het eenvoudige thema wordt prachtig uitgewerkt en de overgang naar Fuori Di Me, Dentro Di Me is om een brok van in je keel te krijgen. Het laatste nummer Splendida Sensazione is een afsluiter van jewelste. Het doet sterk aan het King Crimson nummer In The Court Of The Crimson King denken. Prachtig.

Wanneer je je blijft bedenken dat dit als theatraal stuk is geschreven, zal het aan intensiteit winnen. De band speelde het eerste stuk in het donker, met fluoricerende witte zalf op hun handen, waardoor alleen die te zien waren. Later knalde het licht er dan in en in heftige passages zag je alleen licht van de stroboscooplamp. Dat moet, in combinatie met de muziek, een indrukwekkend geheel zijn geweest.

Een terechte klassieker of niet? Dat is de vraag die ik mezelf veel gesteld heb. Ik moet zeggen dat ik deze vraag eerst steevast met ‘nee’ beantwoordde. Maar langzaamaan veranderde dat. En nu, vele luisterbeurten later kan ik niet anders dan de vraag met ‘ja’ beantwoorden. Dit album verdient een goede remaster, maar hij verdient het vooral om aan je cd-collectie toegevoegd te worden.

Maarten Goossensen