AmaralAlbum

Stel je voor: Je bent jong en op vakantie aan een van de Spaanse Costa’s. Overdag haal je op het strand de slaap in die je tekort bent gekomen, want vannacht was het weer laat geworden. O ja, en daar was gisteravond eerst nog die gezellige kroeg. Je had veel lol en leuke gesprekken, maar na een tijdje viel het op dat er een band speelde die toch wel iets leuks neerzette. Je draait je om naar het podium en gaat geïnteresseerd zitten luisteren…

Zo zou de sfeer rond een kennismaking met Amaral er uit kunnen zien. De vrolijke Spaanse wijsjes dalen langzaam in en klinken lekker, onbezorgd, tenminste zo klinkt het (hier moet ik wel mee uitkijken, want ik mijn Spaans is nagenoeg nul). In elk geval beschrijft het wel het gevoel dat ik kreeg bij het beluisteren van de dubbelaar van dit duo.

Nu heb ik een ingebakken hekel aan dubbelaars, want het gebeurt bij dubbel cd’s nog al eens dat muzikanten onvoldoende selectief zijn bij het samenstellen van het album, waardoor er (te) veel zwakke plekken ontstaan en de muzikale aandacht van de luisteraar verslapt. Bij Amaral pakt dat echter anders uit: beide schijfjes hebben nagenoeg dezelfde inhoud, doch het zijn de arrangementen die het verschil maken. Zo heeft de luisteraar zelf de vrijheid om te kiezen voor de meest passende arrangementen die Eva Amaral en Juan Aguirre hebben geschreven: de meer krachtige elektrische- of de meer ingetogen akoestische versie die bij de internationale release in januari 2017 is toegevoegd.

Dat Amaral een blijvertje is, dat blijkt wel uit hun staat van dienst: ze debuteerden met hun titelloze album al in 1998 en sleepten in 2002 een MTV Europe Award in de wacht voor hun 2002 album “Estrella De Mar”. “Nocturnal” is inmiddels al album nummer negen en bereikte in Spanje de eerste plaats in de album charts na de Spaanse release in 2015.

U voelt hierbij wel aankomen, geachte Proglezer, dat het gebodene niet zo veel met prog te maken heeft en het is mij dan ook niet duidelijk hoe dit album de burelen van Progwereld bereikte, want een progband die een MTV award wint…

Als het geen prog is, wat dan wel? Tja, is eigenlijk niet zo belangrijk; de liedjes zijn allemaal keurig radiovriendelijk in lengte – zo’n drie tot vier 4 minuten – en er gaat van de zomer zeker een aantal mijn radio-uitzending halen. Je krijgt er een vakantiegevoel van, of waan je jezelf op een European Song Contest: Unas_Veces_Se_Gana_Y_Otras_Se_Pierde valt bijvoorbeeld in die categorie. Maar er valt ook veel te genieten: Nocturnal en Nadie Nos Recordará zijn daar voorbeelden van en 500 Vidas klinkt zelfs erg lekker.

Amaral: je krijgt zin om een weekje Spanje te boeken, op zoek naar het gevoel van weleer.

Clemens Leunisse