AmarokAlbum

De nieuwe plaat van het Spaanse gezelschap rond multi-instrumentalist Robert Santamaria is met recht een wereldplaat. Muzikanten en instrumenten uit alle windstreken worden ingezet om een zo eclectisch mogelijk geheel te maken. Hoewel de gepassioneerde zang van Marta Segura de muziek vanaf haar eerste noot onherroepelijk in de Spaanse melancholie drenkt, klinken ondertussen invloeden uit de klezmer, uit de Griekse muziek, uit Arabië, Azië en Afrika, hoor je jazz en – zeker als de viool en de fluit een duel aangaan – groepen als Flairck.

Ook wat de band wil vertellen komt uit alle hoeken en gaten. Er wordt in het Spaans, Catalaans en (onverstaanbaar) Engels gezongen over wereldgodsdiensten, over een verhaal uit 1001 Nacht, over Keltische legenden, over een Amerikaanse kluizenaar, er klinkt een didgeridoo en Tibettaans gezang.

Gelukkig staat Santamaria ook met beide poten in de prog, anders had ik geen reden gehad de plaat op deze site te bespreken. Al in het openingsstuk kleurt de mellotron de achtergrond, hier daar rockt het dankzij een lekker orgeltje behoorlijk en als toetje vergrijpt de band zich aan ELP’s Abaddon’s Bolero. ELP is van grote invloed op de hele plaat, maar door die combinatie van rock, jazz en folk moet ik onherroepelijk ook aan Jethro Tull en Skyylark denken.

De stukken zijn met veel overtuiging en trefzeker op de band geslingerd. Af en toe is de muziek heel lieflijk, zoals in de korte Oosterse stukjes Xiöngmao I en II, maar meestal is de toon wat feller. Wendigo had op “Tarkus” kunnen staan als Greg Lake meer flamengo had gezongen (heb ik altijd al één van zijn tekortkomingen gevonden!). Door de veelzijdigheid van de klankleuren die Santamaria ter beschikking staan weet hij steeds weer te verrassen, Canterbury-prog af te wisselen met een lekker stukske toeterjazz, Nana Mouskouri-levensliederen met kikkergekwaak. Daarbij staat al dat gedoe meestal ten dienste van het liedje, maar soms lijken instrumentale passages er met de haren bijgesleept. Ach, er stond een dulcimer, dus waarom niet even een moppie spelen?

“Sol De Medianoche” is een volle plaat, die je het beste in een paar sessies kunt beluisteren, anders wordt de muziek toch een beetje een brei. Daarbij moet me van het hart dat ik de stem van Segura niet zo bijzonder vind dat ik daar met genoegen een uur naar luister. De muziek daarentegen blijft verbazen, is rijk, afwisselend en zeer vakkundig gespeeld. Door al die folkinvloeden klinkt het hier en daar wel een beetje gedateerd, maar dat mag de pret zeker niet drukken. En wie wil horen hoe je een thema van ELP met een mondharp en Turkse toeter speelt, kan ook bij Amarok terecht. Al met al dus geen plaat om vaak te draaien tijdens de afwas, maar wel één om te koesteren en af en toe met de koptelefoon te bezoeken.

Erik Groeneweg