Amberian DawnAlbum

Toegeven; de eerste twee nummers van deze cd zijn absoluut inwisselbaar. Ik begrijp dan ook niet waarom de band de twee zwakste nummers prominent vooraan het album heeft gezet. Na deze nummers ontpopt zich namelijk een uiterst genietbaar album. Een must voor de liefhebbers van female gothic metal! Diegenen die echter geen feeling met het genre hebben, zullen hier net zo hard hun neus voor ophalen als ze voor de toppers Nightwish, Epica en Wihtin Temptation doen.

De Finse band komt gedeeltelijk voor uit de eveneens bij Spinefarm Records gestoelde band Virtuocity dat na het produceren van twee albums een aantal jaren geleden is ontbonden. Bandleider is toetsenist en gitarist Tuomas Seppälä, die het leeuwendeel van de songwriting verzorgt. Oorspronkelijk heeft de band een andere naam met een mannelijke zanger, maar daar komt in 2006 een einde aan, waarna de sopraan Heidi Parviainen toegevoegd wordt aan de band. Met deze personeelswisseling wordt ook besloten een andere naam te hanteren; Amberian Dawn.

Voorafgaand aan dit album wordt er één demo, een debuutalbum en een opvolgend album geproduceerd, onder hoede van het eerder genoemde Spinefarm Records, hét Finse label achter topacts als Nightwish, Children Of Bodom, Tarja Turunen en de gitaarvirtuosen Dragonforce. Als je bij deze firma onder contract staat heb je wat in je mars, dat is zo goed als een belofte.

De band maakt lekkere muziek. Liefhebbers van de eerder genoemde bands kunnen hier ongetwijfeld mee overweg. De basis bestaat uit neoklassieke powermetal aangevuld met prima sopraanzang van Heidi Parviainen en veel symfonische invloeden. Het geluid is bombastisch en bevat veel wervelende toetsenpartijen, die overigens niet alleen door Tuomas Seppälä worden gebracht, maar ook door Jens Johansson (Stratovarius, Dio). Persoonlijk ben ik bijzonder gecharmeerd van de vocale capaciteiten van Tarja Turunen, daarom moet je nogal wat in je mars hebben om in haar buurt te komen, maar Parviainen komt met haar kwaliteiten akelig dicht in de buurt.

Enkele nummers slaan in het bijzonder aan. Zo is er het wat poppy aandoende Arctica, het wervelende City Of Corruption en sluitstuk War In Heaven . Op de laatste song zingt voormalig zanger Peter James Goodman mee, en zorgt daarmee voor een mooi contrast met de sopraanzang van Parviainen. Ook is er nog het Finse Virvatulen Laulu, waarin operazanger Markus Nieminen assisteert en mede daardoor in feite een opera song is. Voor alle duidelijkheid, het wordt allemaal goed gebracht en het kan mij goed behagen.

De conclusie is wat mij betreft snel gemaakt. Dit is voor de liefhebbers van female fronted metal een prima alternatief voor bands als Nightwish en Epica.

Ruard Veltmaat