AmbigramAlbum

Een ambigram is een schrift dat op meerdere manieren gelezen kan worden: van links naar rechts, van rechts naar links, rechtop of ondersteboven enzovoort.

De Italiaanse band met deze naam vindt zijn oorsprong in het begin van deze eeuw toen de twee vrienden Lombardo en Marchini  de basis voor dit muzikale project legden. Na diverse bezettingswisselingen ontstond de huidige samenstelling met zanger Fransesco Rapaccioli, drummer Gigi Cavalli en enkele gastmuzikanten. In het begin was er nog een link met wijlen Greg Lake die als mede-producer van de openingstrack wordt opgevoerd.

Ze omschrijven hun muziek zelf als ‘pro agressieve, solide rock met sterke melodieën, geïnspireerd door de klassieke Britse school. De teksten variëren van urbane misdaden tot mythologische reizen, waarin de zee een grote rol speelt.

Met het heerlijk vuige gitaarwerk van Lombardo/Tofani en het prima stemgeluid van Rapaccioli, dat het midden houdt tussen Patrik Lundström (Kaipa), Robert Plant (Led Zeppelin) en Mick Hucknall (Simply Red) komen ze met die omschrijving aardig in de buurt. Met het gebruik van maatwisselingen, onregelmatige maatsoorten en plotselinge sfeer/ritme/tempo-veranderingen binnen een compositie weten ze ook de nodige progliefhebbers aan zich te binden.

De openingstrack, A Mediterranean Tale, is daar een aardig voorbeeld van. Het, voor Greg Lake zo kenmerkende, lome, sfeervolle begin met een fraaie melodie van Rapaccioli, slaat ineens om in een hectisch, maar wel heerlijk swingend ritme met een geweldige solo op de akoestische gitaar door Lombardo, waarna de band helemaal los gaat. Uiteindelijk voert de reis weer gefaseerd terug naar de rustige wateren van het begin.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de intro van 21st Century Schizoid Man van King Crimson model heeft gestaan voor de intro van Cerberus Reise. Het nummer gaat uiteindelijk een funky kant op met een prominente rol voor zanger Rapaccioli, bassist Marchini en gitarist Lombardo met een heerlijke gitaarsolo. Op het eind van het album vinden we nog een ingekorte radio edit van deze track terug.
In Pig Tree laat de band zich van de ruigste kant horen met vette gitaren. Drummer Cavalli Cocchi is hier fenomenaal op dreef, ook in deze track weer zo’n plotselinge verandering van ritme. Het tweede deel is rustiger en psychedelisch van sfeer. Met een titel als Pearls Before Swine zitten zowel titel als sfeer ongeveer in dezelfde hoek als Pig Tree.
Sailing Home is lichtvoetiger met jazzy invloeden. Het middendeel geeft je enerzijds het idee dat je naar een zwoele mediterrane jazzy ballad zit te luisteren, anderzijds word je onvermijdelijk herinnerd aan The Great Gig In The Sky van Pink Floyd. Dit alles komt vooral door de sterke vocale inbreng van Paola Folli.
Het rustige Patchwork heeft een fraaie melodie en trekt de aandacht met de, voor rock ongebruikelijke, inbreng van de hobo, bespeeld door Camillo Mozzoni. In deze ballad is zeer veelzijdig gitaarwerk te beluisteren.

Veelzijdigheid is misschien wel het sleutelwoord voor dit debuutalbum van Ambigram. De heren weten vanuit gitaar, basgitaar en drums, spaarzaam aangevuld met toetsen en hobo, diverse stijlen te bespelen; van rustige ballad-achtige songs, soms met jazzy invloeden, via funk naar het ruigere werk. Zanger Fransesco Rapaccioli weet met zijn stem de band, ondanks deze diversiteit, een eigen geluid mee te geven.