American HollowAlbum

Het onderhavige debuutalbum “Whisper Campaign” van Amerikaanse progrockers American Hollow gooit momenteel hoge ogen. Redelijk terecht want een aantal relevante zaken heeft de band vrij goed op orde. Zo geniet de muziek een eigen gezicht en blijkt opvallend lastig te categoriseren. Jawel, de band valt naar eigen zeggen liefst in het bakje ‘progrock’. Desondanks wordt in de talrijke recensies die op het www rondgaan veelal een link gelegd naar bands als: Soundgarden, Red Hot Chili Peppers, Incubus, System Of A Down en Alice In Chains. En eigenlijk valt hier niet zoveel op af te dingen. Het dekt aardig de lading en typeert de alternatieve rock kant van deze band. Ik voeg er echter voor de volledigheid nog wat namen aan toe, deels en mede ter ondersteuning van de door de band gewenste progrock ambitie. Zo doet State Of Decay mij sterk denken aan Panic! At The Disco, zeker gelet op de vocale overeenkomsten. Met name vanaf de tweede helft van het album dwalen mijn gedachten nogal eens af naar DeadSoul Tribe. Ritmisch bezien, alsook door de wijze waarop de cd gemixt en gemasterd is; plaatsing van de instrumenten in combinatie met een volle, warme klank zijn een absolute troef. Tenslotte noem ik nog Sieges Even vanwege enkele herkenbare gitaarpartijen en omdat beide bands soms doorpakken, maar regelmatig bruusk naar de handrem grijpen.

Dit laatste is overigens een initieel euvel en zorgt ervoor dat de eerste twintig minuten van het album flink te wensen over laten. Zo is het eerder genoemde State Of Decay een prima track met een lekkere mix van prog en alternateve rock. Maar in de mangel tussen zeurderige, saaie en ronduit kwellende tracks als Terronoia en Operator komt het nauwelijks tot zijn recht. Variable moet het hebben van een ingetogen sfeer, wat qua positionering nogal funest is voor de beleving en mij flink onrustig maakt. Het album komt eigenlijk pas op gang vanaf het uitstekende Constant omdat Kyle Mullikin nu eindelijk lekker door rifft en men algemeen niet meer zo geforceerd naar diepgang zoekt.

Gelukkig voor de band én voor ondergetekende blijft het niveau vanaf hier boven de streep want op Gravity houdt men de aandacht ondanks de lange opbouw naar een wat zwaardere finale wél vast. En als vervolgens een van de – zwaar op Incubus leunende – hoogtepunten Illumineye zich aandient beklijft “Whisper Campaign” dan eindelijk. Naar later blijkt blijvend, want het lange, ietwat psychedelische Prizards trekt met uitstekende gitaarpartijen en dynamisch drum- en baswerk de lijn fraai door zonder in ruim dertien minuten een moment te vervelen. Meest agressieve song met serieuze metal invloeden uit de betere tijden van Metallica is Blow Wind! Bring Forth Storm en wat mij betreft was dit het beste slotakkoord geweest aangezien Terranoyed vooral herinnert aan de flauwe eerste twintig minuten.

Zo rest mij te zeggen dat ik gematigd positief ben over dit debuut, maar niet lyrisch zoals veel van mijn collega-recensenten. American Hollow heeft zeker toekomst en kan moed putten uit een dik half uur uitstekende alternative/progressive rock. Ik heb dit jaar veel beter, maar zeker ook veel slechter gehoord. Aangezien men al sinds enige tijd live stevig aan de weg timmert (wat steevast de nodige feedback en leermomenten oplevert) verwacht ik voor de opvolger nog meer vuurwerk. Ook nu scoort de American Hollow met “Whisper Campaign” dankzij enkele sterke tracks, het eigen gezicht en de voortreffelijke productie overigens een benauwde doch gegunde voldoende.

Govert Krul