AmpledeedAlbum

Hebt u er ook zo’n hekel aan als mensen alles in hokjes proberen te stoppen? Dan bent u hier verkeerd, want dat is de basistaak van een recensent. Wij beluisteren de muziek voor u, hangen er een label aan en vervolgens weet u of het wat voor u is; in de ideale wereld.

En hoewel het soms best lastig is, gaan we ook hier weer muziek in wat hokjes stoppen. In de realiteit valt het vaak niet mee om een groep, cd of nummer te plaatsen. Soms valt het zelfs niet mee om de muziek te beluisteren. Dat laatste is gelukkig bij Ampledeed niet het geval, al moet je wel wat tijd investeren om de nummers tot je te laten doordringen. Een koptelefoon is een goed hulpmiddel, of goede studiomonitoren. Het hokje daarentegen wordt wél lastig bij “A Is For Ampledeed”.

Ampledeed is een studioproject van twee studenten muziek aan de CSUN, de Universiteit van Northridge, een voorstad van Los Angeles. Het derde lid is een latijn geschoolde gitarist. Max Taylor studeerde componeren voor film en televisie, Aaron Goldich (waar hebben we die naam eerder gezien, daarover straks meer) studeerde ‘music in media composition’. Je zou een nogal theatraal geheel verwachten, maar niets is minder waar. Hoewel de muziek werkelijk alle kanten op schiet, klinkt het als geheel vrij ingetogen, eerder nogal Brits. Denk hierbij aan vleugjes Caravan, King Crimson en zelfs Syd Barrett (ja echt, in Super Collider Bromwich) en jaren zestig psychedelica in het algemeen. Het ‘Caravaneske’ zit ook behoorlijk in de titels (It’s Hard Work To Work (When You’re Hard), Burning The Midnight Man Train To Georgia On My Mind, From Within A Tetrapathic Quasar), maar tekstueel zijn Ampledeed dan weer mannen van weinig woorden. De teksten – niet in het album, wel op de site -beslaan per nummer vaak niet meer dan een regel of tien. Niet erg, ‘let the music do the talking’.

De muzikale pareltjes: Super Collider Bromwich, Syd Barett meets King Crimson. Veel tempowisselingen, inventieve wendingen en een pakkende riff eronder. From Within A Tetrapathic Quasar is een symfonisch nummer met een stevig jazzrock intro.

Niet meer doen: Burning The Midnight Man Train To Georgia On My Mind. Overbodig stukje ukelele, met een uiterst irritante fluittoon. De Mexicaanse Hond, zegt u dat nog wat? Als deze recensie met pen geschreven was had er nu een fikse kras op papier gestaan.

En waar kenden we Aaron Goldich ook al weer van? Ah juist, van The Source, een symfonische rockband waarvan het album “All Along This Land” uit 2006 niet zo’n hele positieve recensie kreeg. Dat muziek en mensen niet in hokjes te stoppen zijn, wordt hiermee weer eens bewezen, want de muziek is nergens ook maar een beetje te vergelijken met Ampledeed. Gelukkig maar.

Marcel Debets