AmplifierAlbum

We hebben er een poosje op moeten wachten, dit zesde studioalbum van de Britse band Amplifier. De band verklaart de drie jaar die nodig waren om dit album te maken uit het feit dat de plaat niet op een computer, maar op een ouwerwetse tape recorder is opgenomen. Dat lijkt me eerlijk gezegd een smoesje, want vroeger namen alle bands op tape op, en die slaagden er toch in om soms twee platen per jaar uit te brengen. Maar goed, het zal tegenwoordig niet meevallen om die ouwe bakbeesten van de juiste reserveonderdelen te voorzien, dus wie weet. Eén ding moet je de band nageven: “Trippin’ With Dr. Faustus” klinkt geweldig.

Amplifier wijst in de bijsluiter op invloeden als Black Sabbath, Tool, Oceansize en Pink Floyd, maar ik moet toch altijd meer denken aan een vruchtbare botsing tussen Manic Street Preachers en Kula Shaker. Grootse rocksongs met een zeer herkenbaar psychedelisch randje. De plaattitel spreekt wat dat betreft boekdelen: een trip met de duivel. Amplifier is natuurlijk niet de eerste band die een hallucinaire trip op muziek gezet heeft, maar het klinkt wel als een vrolijke boel. In tegenstelling tot genoemde bands klinkt Amplifier zelden somber, eerder goedgemutst.

Denk aan weidse drumpartijen, uitwaaierende gitaren en een licht anachronistisch geluid, alsof de jaren ’60 nooit zijn weg geweest. Wie bij beluistering zijn ogen dicht doet, ziet de vloeistofdia’s opdoemen. Daar helpen ouderwetse gitaareffecten en veel zangkoortjes goed bij. Anubis had ook van C,S,N & Y kunnen zijn: akoestische gitaren en veelstemmige samenzang. Erg fraai. Ook mooi is Old Blue Eyes, met een loodzwaar vervormde basgitaar. Balamir zingt het alsof hij een pittig kruidenbuiltje gerookt heeft.

“Trippin’ With Dr. Faustus” brengt je dus een kleine vijftig jaar terug in de tijd en dat doet de band erg goed. Echt progressief is de muziek daarmee niet. Veel moeilijker dan een vierkwartsmaat wordt het meestal niet en ook met de toonsoorten wordt niet geëxperimenteerd. In plaats daarvan krijg je lekkere rock, erg goed gespeeld (eervolle vermelding voor drummer Brobin) en gezongen, knappe composities die weinig nieuws brengen, maar gewoon steengoed in elkaar zitten. En het klinkt allemaal baggervet, met dank aan die analoge recorder.

Daarmee is dit het zoveelste sterke album van Amplifier, dat weer niet de doorbraak gaat brengen die de mannen verdienen.

Overigens schrijf ik deze recensie op basis van een digitaal album, met weinig concrete informatie. Ik hoor bijvoorbeeld een paar vrouwenstemmen, maar kan niet vertellen wie dat geweest zijn. De vooruitgang, net wat u zegt.

Erik Groeneweg