An Evening With KnivesAlbum

Rauwe, dreigende gitaarklanken donderen vanuit mijn speakers mijn woonkamer binnen. Vanaf minuut één is de kamer gevuld met een dikke laag dreigende sfeer. Ik heb de cd na een paar keer volledig draaien maar een tijdje weggelegd, anders zou deze recensie één lovende brei met woorden worden.

De band met de bijzondere naam “An Evening With Knives” is afkomstig uit Eindhoven en bestaat uit gitarist Marco Gelissen, drummer Ivo Jonkers en basgitarist Peter Van Grunsven. Al in 2016 werd via een crowd funding actie onder trouwe fans het benodigde bedrag bij elkaar gescharreld, zodat het debuutalbum opgenomen kon worden, maar een ernstige blessure van drummer Ivo Jonkers gooide roet in het eten. Het duurde daarna nog ruim anderhalf jaar voor het nieuwe album ook daadwerkelijk gepresenteerd kon worden aan diezelfde fans en de media.

De band maakt loodzware, doomachtige post/stoner metal die veel overeenkomsten kent met bijvoorbeeld een band als Amplifier, en dan zeker ten tijde van het album “The Octopus”. Vanuit die recensie wil ik de woorden zompig en gruizig dan ook lenen, die zijn namelijk ook volledig van toepassing op dit album. Er zijn ook vergelijkingen te maken met de Zweedse band Soen, (daardoor ook met Tool) maar ook met bijvoorbeeld uit het eveneens uit Eindoven afkomstige Komatsu. De laatste is wellicht wat minder bekend binnen prog kringen, maar beide bands spelen in elkaars straatje en gitarist en zanger Marco Gelissen heeft een tijdje de gitarist van Komatsu vervangen.

Dit album werd mede geproduceerd door Pieter Kloos en daarmee wil ik nog een ander vergelijk neerleggen, namelijk die met Monomyth en vooral ook de band Dool. Het debuutalbum van die laatstgenoemde Nederlandse band werd namelijk ook door hem geproduceerd en dat hoor je ook terug in de ruimtelijke productie van “Serrated”. De bas klinkt door de verfijnde productie heerlijk groovy , de drums opzwepend en de gitaren van Gelissen rauw en doorleefd.

An Evening With Knives is een band die alle instrumenten goed onder controle heeft. De gitaararrangementen lijken soms wat op elkaar, maar toch zijn ze telkens zeer aangenaam en het stoort niet dat je soms het gevoel hebt het al eerder op de cd gehoord te hebben. Er wordt veel gebruik gemaakt van bezwerende, onderhoudende ritmes. Zanger  Marco Gelissen schreeuwt de emotie van zich af en een goed voorbeeld daarvan is Fade Out, waar je werkelijk waar de frustratie en verdriet van af hoort druipen. De track gaat over de lijdensweg van de vader van Gelissen, die overleden is aan de gevolgen van alzheimer. Het album laat continu een dreigende, ietwat unheimische sfeer horen, die er voor zorgt dat je elk nummer tot aan de laatste minuut wil horen omdat er voortdurend een onheilsgevoel op de loer ligt. Het is fascineren hoe de mannen dat in elke song tot leven weten te brengen.

Geen kritiek? Nou, een klein puntje van aandacht is de zang. Die moet je namelijk wel liggen, maar ik raak telkens opnieuw geïmponeerd. Je voelt de passie, frustratie, weemoed, spijt en agressie tot in het diepste van je bloedvaten. En, als we eerlijk zijn zitten er ook niet heel veel tempowisselingen in de nummers onderling. De band handhaaft over de hele linie één en dezelfde tempo, maar dat verbloemen de heren prima door de invulling van het gitaargeluid en de drums flink te laten variëren.

Sta je open voor flinke stoner rock met knipoogjes naar post metal en een stevig doomgeluid, dan is dit helemaal jouw album. De cd tijdelijk wegleggen had niet zo heel veel zin voor mij, want na de eerste nieuwe luisterbeurt was ik weer volledig om. Een album waar je tijdens een loos uurtje de tijd voor moet nemen, maar dan word je van minuut één tot aan de laatste minuut volledig bezig gehouden met heerlijke structuren en fijne details. We hebben er weer een topband bij in ons landje. Chapeau!

Ruard Veltmaat