Met Distant Satellites heeft Anathema zijn tiende studioalbum afgeleverd. En natuurlijk volgt op een nieuw album een tour waarbij ze meerdere keren Nederland aandoen. In juli stonden ze al in Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer en op 12 november komen ze terug voor een optreden in Tivoli te Utrecht. Maar op 17 oktober 2014 was het wederom de beurt aan Poppodium 013 te Tilburg. Volgens de band zelf een zeer belangrijke zaal voor hun carrière en hun meest favoriete plek om op te treden.
De achterkant van het podium is gevuld met grote doeken waarop met rode vlakken de hoes van hun nieuwe album wordt afgebeeld. Om ongeveer 21.20 uur worden de lichten gedimd en komt de band het podium op. Lee Douglas is al enige tijd een vast lid van de band en voor de live-optredens wordt Anathema bijgestaan door Daniel Cardoso op drums en heeft John Douglas plaats genomen achter diverse percussie-instrumenten en bedient hij regelmatig de toetsen. Een zeskoppige band dus met de drie gebroeders Cavanagh op de voorgrond.
Met de eerste twee delen van The Lost Song wordt het optreden op fantastische wijze geopend. Lee Douglas heeft hierin een duidelijke hoofdrol en haar samenzang met Vincent Cavanagh geeft al meteen het eerste kippenvelmoment van de avond. Dat The Lost Song een soort vervolg is op Untouchable Part I & II laten ze mooi horen door deze direct na elkaar te spelen.
Dat Anathema zich thuis voelt in Tilburg is duidelijk te merken. Ze maken veel contact met het publiek, dat hierop ook perfect reageert. Dat niet alleen de eerste rijen de aandacht van de band krijgt blijkt wel uit het feit dat een headbanger achterin bij de bar even in de spotlights wordt gezet. En natuurlijk is Nederland een soort tweede thuisland voor de Cavanaghs. Dit blijkt onder ander uit het feit dat ze de Nederlandse taal een beetje beheersen, waarbij Jamie Cavanagh – die al geruime tijd in Nederland woont – het publiek in onze moerstaal mag toespreken.
Na Thin Air wordt het tijd om het nieuwe album verder te promoten door de middelste drie nummers van het album te spelen. Achtereenvolgens horen we Ariel, The Lost Song Part 3 en Anathema. Maar het hoogtepunt van de avond komt toch van hun vorige album “Weather Systems”. Voor het nummer The Storm Before The Calm is Vincent Cavanagh achter de toetsen gaan staan om dit schitterende nummer ten gehore te brengen. Dit circa tien minuten durende nummer kan mij nog steeds kippenvel bezorgen. En natuurlijk wordt dit nummer opgevolgd door The Beginning And The End, wat een bijna Siamese tweeling in de muziek is geworden.
Met Universal en Closer wordt het eerste deel van de set afgesloten. Natuurlijk wordt bij Closer de vocoder weer gebruikt en bijna traditiegetrouw verlaat de band het podium op de nagalmen van de laatste solo. De band geeft het publiek nauwelijks ruimte om zijn waardering ten volle uit te roepen, omdat tijdens de korte pauze gewoon de muziek blijft doorgalmen uit de speakers. Dus na een korte pauze komt de band weer terug voor nog een flink aantal toegiften.
Dat Anathema in een lang vergeten verleden gestart is als een doommetal band weten we allemaal. Werd twee jaar geleden met de cover Orion (van Metallica) nog teruggegrepen op deze heavy periode, nu blijven we het gehele concert in het progressieve tijdperk van de band. De doommetal periode lijkt definitief afgesloten en met hun nieuwe album lijken ze weer nieuwe wegen te gaan bewandelen. Meer elektronica, house en dancemuziek. Met het nummer Firelight en Distant Satellites probeert Anathema de zaal om te toveren in een Dance house. Het publiek gaat hier echter niet in mee en vindt het nummer niet echt ‘dansbaar’. Ik kan me nu een beetje de teleurstelling van de fans van het eerste uur voorstellen, die met albums als “Alternative 4” en later met “A Fine Day To Exit” gevoelige, melodisch en melancholische muziek kregen voorgeschoteld in plaats van de bij hen zo geliefde knoertharde muziek. Ik zal er nog wel aan moeten wennen, maar voorlopig hoeft deze elektronische dancemuziek nog niet voor mij.
Gelukkig snapt de band dat een dergelijke koerswijziging niet in een keer gaat en sluiten ze het concert af met de klassiekers A Natural Disaster en Fragile Dreams. Twee jaar geleden is hier in 013 de foto gemaakt die op de cover van hun dvd en blu ray “Universal” prijkt. Deze foto moet op deze gedenkwaardige plek dus nogmaals gemaakt worden en gaat iedereen met zijn zaklamp op zijn telefoon omhoog. Ik heb de foto nog niet voorbij zien komen, dus ik ben heel benieuwd of het dezelfde magie bevat.
Een band die meerdere malen terugkeert in zijn favoriete zaal heeft het nadeel dat ze vergeleken worden met hun andere – soms legendarische – optredens in diezelfde zaal. Twee jaar geleden was zo’n legendarisch optreden. Nu leek het wel of het geluid in de zaal minder was en het optreden net iets minder perfect. Dus allemaal net iets minder dan het torenhoge verwachtingspatroon dat de band zelf heeft opgebouwd, maar dat het optreden goed was, staat buiten kijf!
Verslag: Mario van Os
Foto’s: Marti van Os-Vermeulen