Anathema (support Antimatter)Concert

Antimatter en Anathema verzorgen een akoestisch optreden. Alleen op papier al een schitterend affiche. Met hoge verwachtingen ging ik naar De Boerderij. Gelukkig hadden veel meer mensen dit idee. Met een dikke 500 man was de zaal goed gevuld.

Antimatter

Mick Moss mocht met zijn Antimatter het spits afbijten. Hij begeleidde zichzelf op gitaar en de mooie verschijning Vic Anselmo speelde piano en nam de achtergrondzang voor haar rekening. Hij zei het publiek gedag, maakte een grapje en daarna was het klaar met het praten. Mick Moss laat enkel en alleen de muziek spreken. Een marginaal zegje tussendoor en geen toegift. Met gesloten ogen speelde hij zijn nummers. Het is onvoorstelbaar hoe intens zijn muziek live overkomt. En dat met hoofdzakelijk zijn stem en zijn warme gitaargeluid.

Zijn setlist bestond uit een mooie dwarsdoorsnede van zijn werk met voor mij als hoogtepunt het prachtige geladen The Weight Of The World (album “Planetary Confinement”). De pianoklanken en achtergrondzang van de Letse maar in Duitsland woonachtige Vic Anselmo waren een prachtige toevoeging. De chemie tussen deze twee was mooi om te zien. Het werd een adembenemend mooi optreden. Jammer alleen dat mensen achterin de zaal er massaal doorheen lulden, dat had hij niet verdiend. Na drie kwartier was het helaas alweer afgelopen. Even snel applaus incasseren en weg was hij. Bij zijn cd-stand was het nog lang druk. Om een idee van zijn optreden te krijgen, kun je hier een youtube filmpje zien van een soortgelijk optreden in april 2013.

Anathema
Om half 10 was het de beurt aan Vincent en Daniel Cavanagh en Lee Douglas. Daniel had een loop-recorder tot zijn beschikking. Hiermee kon hij loopings (lussen) maken. Zo nam hij een eenvoudig drumritme op zijn gitaar op en liet deze in een lus afspelen. Zo creëerde hij vaak een solide basis om verder op te spelen. Door inventief gebruik van dit apparaatje voegde hij vaak iets extra’s aan de nummers toe.

De band moest even inkomen. De eerste loops mislukten en Thin Air moest opnieuw gespeeld worden. Maar met het humorvolle commentaar van Daniel Cavanagh was wel direct het ijs gebroken. Zijn broer Vincent had in het begin wat moeite met de zang, maar ook dat werd al snel beter: het begin van een indrukwekkend optreden.

Met een akoestisch optreden sta je toch als muzikant een stuk kwetsbaarder voor je publiek. Daar waar Mick Moss zorgde voor een puur muzikaal optreden zonder opsmuk, betrok Anathema het publiek sterk bij het optreden waardoor de band veel dichter bij het publiek kwam. Het was vooral Daniel Cavanagh die het publiek veroverde. Met zijn pretoogjes, drukke verschijning en uitstekende gevoel voor humor en timing deed hij soms meer aan Bert Visscher denken. Hij vertelde anekdotes, maakte geslaagde grappen en liet het publiek naar hartenlust meezingen. Tussendoor wist hij ook nog te melden dat hij voornemens is om met Duncan Patterson (ex-Anathema, ex-Antimatter) een album te willen maken.

Maar uiteraard was het de muziek die het meest indruk maakte. Nummers als Untouchable, The Beginning And The End en Lost Control doen het akoestisch erg goed. De nummers met Lee Douglas erbij vond ik het meest indrukwekkend, zoals het meeslepende Parisienne Moonlight. Het geluid was overigens de hele avond ook uitstekend. Vincent en Lee verlieten het podium en Daniel nam het publiek mee met een aantal klassiekers. Zijn versie van High Hopes van Pink Floyd was vooral erg leuk door het vergeten van teksten. Fleedwood Mac’s Big Love droeg hij op aan zijn goede vriendin Anneke van Giersbergen. Het Beatles nummer Oh! Darling werd uitstekend gezongen door Lee Douglas. Daarna werd Fragile Dreams nog gespeeld en kwam met Another Brick in the Wall Part 2 een einde aan een mooie avond.

Het was ver over elven toen ik De Boerderij verliet. Deze twee uitstekende optredens zal ik niet snel vergeten!

Maarten Goossensen
Foto’s: Ard van den Heuvel