AndeavorAlbum

“The Darkest Tear” is Andeavors tweede album, dat ongeveer tien jaar na het debuut, “Once Upon Time”, uitkwam. Omdat ik hun eerste album voornamelijk teleurstellend vond, hoopte ik letterlijk op een ander geluid. Waar ik me het meeste aan stoorde was de zang die vaak onzuiver en erg zeurderig was. Dat laatste is natuurlijk een subjectieve aangelegenheid, maar onzuiver was het. Ik druk me nu eufemistisch uit; het was bij vlagen zo vals als een briefje van vijftien.

Welnu, er is verbetering. Zo zijn er wat meerstemmige partijen die ervoor zorgen dat elkaars individuele onkunde minder opvalt en zijn de composities wat volwassenen geworden. De achtergrond van de coupletjes van Under My Breath doet wat denken aan de achtergrond van de refreintjes van Dream Theaters 6:00. Andaevor hanteert hier alleen een vreemde maatverdeling (voor de nieuwsgierigen: 6/8 en 5/8) die we in de prog niet al te veel horen (Spock’s Beards Skeletons at the feast en Help me van Neal Morse zijn andere voorbeelden) en hier goed uitgevoerd terughoren. Waarom deze informatie? Omdat de cd vol staat met dit soort vreemde maar mooie maatvondsten zonder dat het geforceerd klinkt. Heel verrassend is dat voor het genre niet, maar het is een compliment waard. Het vierde nummer Chasing the Sun kent een mooi ritme onder de coupletten dat duidelijk geïnspireerd is door Dream Theaters Under a glass moon. Op verschillende plekken doet “The Darkest Tear” erg aan Rush en natuurlijk aan de eerder genoemde Dream Theater denken, wat op zich niet heel erg is, behalve dan dat deze bands veel beter werk afleveren dan Andeavor. Eigenlijk is het bezwaar dat ik op het vorige album had, gebleven: De composities zijn futloos en die zelfs niet door de aardige ritmische vondsten zijn te redden. Er is verbetering, dat wel, maar er is nog een lange weg te gaan.

Het beeld dat door de band geschept wordt, is niet bepaald origineel, maar het past bij het genre. De bandleden kijken chagrijnig, boos en/of ongeïnteresseerd zoals het een echte stoere metalband betaamd. Op de voorkant staat de onvermijdelijke doodshoofd (ik heb niets tegen doodshoofden, sommige vrienden van me zijn doodshoofden) en maar liefst drie elementen zien we terug op Dream Theaters Awake: Water, een spiegel en een klok. Als u mij toestaat om vrij te interpreteren, wil ik even kwijt dat ik denk dat het Andeavors valkuil is dat ze aan een bepaald plaatje moeten voldoen en  aan de verwachtingen te voldoen van andere rijk besnorde mannen die het door hun midlife crisis maar niet voor elkaar krijgen om van hun Harley af te stappen en zich van hun Michael Knight-jasje te ontdoen. Het uiterlijk vertoon hoeft natuurlijk niets te zeggen, maar de vermoedens die daardoor geschapen worden over de muziek, worden bevestigd. Nergens verrast de muziek en de onvoorspelbaarheid verveelt snel.

Hun debuut “Once Upon Time” was nog oninteressanter en dat is voor “The Darkest Tear” geen groot compliment. De zang is ietwat verbeterd, de productie is meer dan ietwat verbeterd, er zijn wat leuke maatwisselingen te horen en daar houden de complimenten wat mij betreft op.

Ik geef Andeavor met hun laatste titel helemaal gelijk – ze zijn Not alone. Er zijn veel bands die klinken als Andeavor en elk verdienen ze de karikatuurprijs. Iedere liefhebber van het genre kan ook dit album met een gerust hart overslaan.

Manuel Huijboom