Buaas, AndersAlbum

Één van de jaarlijkse terugkerende mannenuitjes met mijn zoon was eens een rugby wedstrijd bezoeken uit het Six Nation toernooi in Edinburgh, Schotland op een gure winterdag in maart. Geweldige sfeer, bijzondere stad en fantastische mensen.

Ons traditioneel uitstapje was echter ditmaal zo veel dichter bij de poolcirkel dat ondanks het dragen van een dubbellaags thermisch ondergoed en een professionele winterjas voor de buitenmens die de Highlands moet trotseren, de bijtende noorderwind toch nog verschrikkelijk koud aanvoelde. Daar hielp een lauwwarme Guinness bar weinig aan. Met het album “The Edinburgh Suite” verwarmd Anders Buaas niet alleen mijn herinnering aan Edingburgh maar ook mijn proghart. Want wat is dit instrumentale album een topverrassing en een aanrader.

Allereerst wie is Anders Buaas? Geboren 1974 in het Noorse Larvik, produceerde hij veel albums in Noorwegen en speelde jarenlang als touring-gitarist voor Paul DiAnno (Iron Maiden) en Tim Ripper Owens (Judas Priest). Uiteindelijk startte hij zijn eigen project waar naast “Amarula” uit 2014 en “Tarot” uit 2021 hij tussendoor onder de naam “The Witches Of Finnmark” een heus instrumentaal albumtrilogie opleverde dat gebaseerd is op verhalen over heksenvervolging. Het klinkt interessant, maar ik kan geen waardeoordeel vellen omdat deze albums Nederland niet bereikten.

Van Apollon records kregen we eindelijk het nieuwste album aangeboden, echter zonder informatie daarbij. Op het cd boekje dat hoort bij “The Edinburgh Suite” staat alleen een wirwar aan verschillende instrumenten die Anders bespeelt en waar een gemiddelde muziekwinkel jaloers op zou zijn. Zoekwerk op het world wide web leerde mij dat diverse Europeanen zijn uitgenodigd om nog meer inhoud te geven aan de verschillende instrumentaties, maar ik kan dat dus niet definitief bevestigen. Zo lijkt het erop dat de Noor Christian M. Berg van de Oslo Philharmonic gestrikt is voor de noodzakelijke extra percussie en mag de Brit Tony Franklin flamboyant de basgitaar bespelen. De talentvolle Duitser Marco Minnemann (Steven Wilson, The Aristocrats, The Mute Gods) slaat er flink op los op drums en tot slot is er nog de Brit Richard Garcia, toetsenist van de Spaanse Mike Oldfield tribute band Tubular Tribute. En daarmee hebben we direct te pakken wat je kunt verwachten van dit album.

Het is namelijk met name Mike Oldfield voor en Robert Reed “Sanctuary” na wat je te horen krijg, alleen wel met een pittiger aanpak en een steviger geluid dat zich het beste vergelijkt met IO Earth. Al bij de eerste luisterbeurt kon mij dat zeer bekoren en vond het juist zeer geslaagd omdat Anders Buaars hiermee toch een eigen sound creeert en niet de zoveelste Oldfield kloon is. Uiteraard zijn er maar twee nummers van elk meer dan twintig minuten, verdeeld in een taktisch deel 1 en 2 met als subtitel het verschil tussen old en new town om Edingburgh muzikaal te verbeelden.

De twee crossover prog muziekwerken bevatten elementen van veel verschillende muziekstijlen zonder het progressieve rock pad te verlaten. Grappig vind ik het snelle country intermezzo in samenspel met een Zappiaanse marimba waarin Anders laat zien de kwaliteiten van Steve Howe te beheersen om met een paar ferme tikken op de Tubular Bells ons bij de ‘Oldfield’ les te houden. En of het nou uitstapjes zijn naar folk, blues of flirten met jazz of klassiek, alle stukken gaan naadloos in elkaar over en liggen prettig in het gehoor. Vaak virtuoos gespeeld op z’n Al DiMeola’s of Jeff Beck’s en als het moet gevoelig op z’n Gary Moore’s of met gepaste metal bombast a la Yngwie Malmsteen. Uiteraard wordt het album in stijl afgesloten met een fantastische gitaarsolo in de stijl van Steve Rothery.

Het album zelf zal pas 9 september 2022 uitkomen op Apollon Records en ik adviseer je vast op te warmen met zijn eerdere stukken op zijn bandcamp site of het You tube filmpje te bekijken waar je een inkijk krijg in ’s mans gitaarkunsten en je een paar thema-uitwerkingen van dit nieuwe album krijgt aangeboden. Geheid dat je een exemplaar van “The Edinburgh Suite” gaat bestellen als je net zo enthousiast wordt als ik. De veertig minuten vliegen zo om. En de repeat knop gaat voorlopig ook niet uit.