AndersonPonty BandAlbum

Jon Anderson en Jean Luc Ponty ontmoetten elkaar voor het eerst in 1974 toen The Mahavishnu Orchestra en Yes in Texas gezamenlijk een tweetal optredens verzorgden. Toen beide musici elkaar in de 80-er jaren in Los Angeles weer tegen het lijf liepen, werd daar de kiem gelegd voor een gezamenlijk project. Het heeft alleen nog zo’n dertig jaar geduurd voordat de AndersonPonty Band een feit was. Daarom vonden beide musici “Better Late Than Never” wel een toepasselijke titel.

De omzwervingen van Jon Anderson in Yes-land en daarbuiten mogen bij de meeste progliefhebbers als bekend worden beschouwd. Ten aanzien van Jean Luc Ponty is dat waarschijnlijk iets minder het geval. Deze Franse klassiek geschoolde violist ontdekte op jonge leeftijd de jazz en zijn succes daarin leidde hem uiteindelijk in 1973 naar de Verenigde Staten waar hij via Frank Zappa furore maakte in de Amerikaanse fusion-scene. Hij speelde onder andere samen met The Mahavishnu Orchestra, George Duke, Al Di Meola en Stanley Clarke. Daarnaast produceerde hij diverse soloalbums. In de 90-er jaren ontdekte hij via Parijs en de samenwerking met veel Afrikaanse musici de Afrikaanse muziek die hij integreerde in zijn eigen fusionstijl.

Wie had gehoopt dat “Better Late Than Never” een album zou worden met louter nieuwe composities, ontsproten aan de artistieke samenwerking tussen Ponty en Anderson, komt helaas bedrogen uit. Je zou kunnen zeggen dat de heren hebben gekozen voor de gemakkelijke weg: een aantal nummers uit het repertoire van Yes en Jean Luc Ponty, aangevuld met een paar recente composities van Jon Anderson.

Het album opent met het zeer symfonische instrumentale Intro, van de hand van toetsenist Minko. De nummers uit de Ponty-catalogus zoals Mirage, Rhythms Of Hope, Stay With Me en Renaissance zijn van oorsprong vrij lichtvoetige fusionachtige muziekstukken. Anderson heeft hier teksten en eigen zanglijnen bij geschreven waardoor de muziek van Ponty meer tot leven komt en deze nummers in hun nieuwe vorm goed aansluiten bij het solomateriaal van Anderson. Ze worden stuk voor stuk ondergedompeld in die typische zwevende, etherische en positieve Jon Anderson feel. Vooral Listening With Me (Stay With Me) krijgt op deze manier een prachtig tweede leven.

De herbewerkingen van de Yes-nummers zijn niet allemaal even geslaagd. Vooral de jazzy versies van And You And I en Wonderous Stories vind ik geen succes. Anderson’s stem past ook niet echt in deze jazz-ballad achtige setting.
Owner Of A Lonely Heart wordt door de band (muzikanten uit de begeleidingsband van Jean Luc Ponty) prima uitgevoerd, maar de erg beschaafde, klassieke speelstijl van Ponty past niet bij deze muziek. Misschien had het vioolspel van iemand als Eddie Jobson meer rauwe energie aan het geheel toegevoegd. Nu kan ik me wel vinden in de tweet van John Wetton: “glad to see Jon Anderson is back on track again but not so keen on that scraper.”
Roundabout wordt erg snel gespeeld en is een toon lager gezet waardoor het enigszins afgeraffeld en futloos klinkt. De reggeaversie van Time And A Word daarentegen klinkt lekker fris, mede door de zeer authentieke reggeagroove die de band hier produceert.
De laatste twee nummers zijn zeer aanstekelijke typische Jon Anderson songs, voorzien van symfonische arrangementen en daarmee zeer genietbaar. Het mooie I See You Messenger heeft Anderson samen met zijn zoon en zijn neefje geschreven.

Op de dvd zien we een registratie van het live-optreden van deze band in het Wheeler Opera House in Aspen. De volledige band is goed op dreef, maar je krijgt gaandeweg het concert wel het gevoel dat het allemaal erg netjes klinkt. Het alom aanwezige geluid van de erg beschaafd spelende Jean Luc Ponty is daar zeker debet aan.
De backing tracks van dit optreden (met toen nog Jamie Dunlap op gitaar) zijn gebruikt voor het album. In de studio zijn nog extra overdubs gedaan en de gitaarpartijen zijn helemaal opnieuw ingespeeld door Jamie Glaser. De laatste twee nummers van het album ontbreken op de dvd. Deze zijn helemaal in de studio opgenomen.

Voor de liefhebbers, inclusief ondergetekende, is het altijd een genot om Anderson in goeden doen te horen zingen. De samenwerking met Jean Luc Ponty is zeker niet op alle fronten een succes. Duidelijk is wel dat Anderson er weer zin in heeft en dat is een groot verschil met zijn ex-brothers-in-crime van Yes die de laatste jaren een uitgebluste indruk achterlieten.
Wie de inmiddels 71-jarige Anderson graag in topvorm wil zien en horen, raad ik aan op You Tube eens te kijken naar zijn versie van Awaken uit 2013 met de IJslandse band Todmobile: kippenvel.

Math Lemmen