AndromedaAlbum

Andromeda, het kindje van gitarist Johan Reinholz, bestaat sinds 1999, maar pas met het uitbrengen van deze cd en de komst van zanger David Fremburg en bassist Jakob Tanentsapf lijkt de band compleet. Tanentsapf speelt overigens niet mee op “II=I”, Reinholz speelde de baspartijen zelf in. Deze Zweden koppelen de vingervlugge virtuositeit van Dream Theater en Rhapsody aan het geweld en de veelzijdigheid van Pain Of Salvation. De plaat klinkt fantastisch, vooral de drums, heel direct en helder, maar door de ongenaakbare superioriteit van de muziek heeft de muziek iets afstandelijks. Meer knap dan mooi, zoiets. Desondanks is “II=I” een plaat die geen enkele liefhebber van stevige prog kan negeren.

De plaat opent heel sterk met Encyclopedia, wat mij betreft het sterkste nummer van de cd. Stevig, snel en briljant. Ik heb vooral bewondering voor drummer Thomas Lejon (ook bekend van A.C.T), die in deze waanzin de maat moet zien te houden. Zanger Fremburg heeft een stem die je in eerste instantie niet verwacht in al dit geweld, helder en een beetje dun, maar hij blijft prima overeind, vooral als zijn partijen gedubbeld worden. Er zijn lekkere solo’s op gitaar en keyboard, de enige die nauwelijks opvalt is de bassist, maar dat is misschien doelbewust gedaan. Een ijzersterk nummer met een herkenbaar refrein.

Mirages is een beetje rommelig van opbouw, de diverse stukjes lijken niet goed bij elkaar te passen. Desondanks zitten er fenomenale passages in, zoals het “refrein” met die mooie vrouwelijke achtergrondvocalen en de diverse soli. De zangpartij heeft iets ouderwetsigs, een beetje de stijl van Dio uit de jaren ’80. Het volgende nummer, Reaching Deep Within, lijkt wel onderdeel van een musical. Het zou wat mij betreft ook uit Phantom Of The Opera kunnen komen. Net als in Mirages verandert de toonsoort bij wijze van spreke om de andere maat. Daardoor spreekt dit nummer me minder aan.

Two Is One, het titelnummer, begint met een mooie tokkelgitaar en dromerige soundtrackviolen. Door een zeer nadrukkelijk gezongen blue note heeft het nummer iets gekunstelds, alsof de componist bang was dat het anders saai zou worden. Het zijn de creatieve drumpartijen die Two Is One interessant maken. Na twee refreinen wordt het tempo opgevoerd en na vijf minuten is de dromerige ballad toch weer een stevig nummer. Vakmanschap.

Na een lang synthesizerintro barsten de jongens in Morphing Into Nothing weer los met razendsnelle muzikale acrobatiek. Dit is een lekker instrumentaaltje, een welkome afwisseling met mooi samenspel van de gitarist en de toetsenman. Halverwege gebruikt toetsenist Martin Hedin voor zijn solo een geluid als een opgevoerde Elmer Fudd, het varken uit de Bugs Bunny tekenfilms. Grappig.

Castaway is mijn tweede favoriet, een ballade met een prachtig meerstemmig refrein en een schitterende pianosolo. Het is vooral ook zo sterk omdat je de hele tijd verwacht dat de band weldra weer zal losbarsten in wild gebeuk. Het thema leent zich daar zo goed voor dat je de bui al een beetje ziet hangen. Dat dat niet gebeurt, bewijst voor mij vooral de compositorische klasse van Andromeda.

In Parasite, One In My Head en afsluiter This Fragile Surface valt er nog genoeg te headbangen, al moet je reuze oppassen met al die ingewikkelde ritmes. Voor je het weet headbang je jezelf een nijdige whiplash. In deze nummers wordt de formule een beetje zichtbaar: steeds een afwisseling van zachte en snoeiharde en complexe passages waarbij de zang een beetje het ondergeschoven kindje is. Zanger Fremburg krijgt wel alle ruimte, maar zijn partijen zijn niet zo heel interessant temidden van al dat geweld. Ook hier geldt: eerder knap dan mooi.

Over het algemeen klinkt Andromeda wat afstandelijk. Sommige platen nestelen zich na één draaibeurt in je hart of tussen je oren, “II=I” lijkt dat helemaal niet te willen. Deze jongens weten dat ze briljant zijn, daar hebben ze ons, de luisteraars, niet voor nodig. Wij kunnen slechts met open mond luisteren. En dat ga ik dus nog heel vaak doen, want jongens, wat is dit goed. Er moet nog heel wat gebeuren, wil dit niet in mijn top 3 van 2003 terecht komen.

Erik Groeneweg