West, Andy & RamaAlbum

Het fenomeen van zonder te repeteren bij elkaar komen en op basis van een gezamenlijke muzikale taal musiceren is één van de basisprincipes van de jazz. Over het algemeen zorgt men er voor dat er een minimale hoeveelheid muzikale grondstof aanwezig is in de vorm van een hoofdmelodie en een akkoordenschema. Het beginpunt is bekend en waar ze uiteindelijk naar toe willen ook maar het zijn de tussenstops die nog onduidelijk zijn. Als de muzikanten elkaar goed aanvoelen kan het spannende muziek opleveren en met name live op een podium.

Andy West probeert met zijn Rama-project hetzelfde te bereiken maar dan in een progrock omgeving. Normaal gesproken zou je verwachten dat je dan op een jazzrockgeluid uitkomt maar in dit geval klinkt het meer als een iets vreemdere variatie op het Liquid Tension Experiment project van Mike Portnoy, John Petrucci, Tony Levin en Jordan Rudess. Een connectie die meer dan relevant is gezien de aanwezigheid van Portnoy op de eerste twee stukken van dit album.

Het is die referentie naar Liquid Tension Experiment, die als vlag wat mij betreft ook de lading het meeste dekt. Kortom, stevige progrock (soms leunend tegen de progmetal) met een grote nadruk op veel ritmische goocheltrucs en technisch knap soleerwerk van alle muzikanten. Maar waar het aan ontbreekt is het spannende gevoel. Het idee dat je toevallig de studio bent ingelopen en een groep muzikanten volledig uit hun dak ziet gaan. Het klinkt allemaal net iets te veel uitgedacht, ja zelfs uitgerekend. Het klopt allemaal maar het mist een zekere “drive”. Iets wat ook ligt aan het feit dat de heren waarschijnlijk niet gezamenlijk in de studio hebben gezeten maar ieder zijn bijdrage in een eigen studio heeft toegevoegd.

En dat zou op zich nog niet zo’n probleem zijn als het materiaal waar op de muziek gebaseerd is van grote klasse zou zijn. De nummers ontbreekt het vaak aan pakkende thema’s en blijven vaak steken in het presenteren van mooie sfeertjes. Bloomsday is daar van een goed voorbeeld. Mysterieuze toetsenklanken openen gevolgd door stevige riffs met daarover een slide-gitaar. Een gitaar- /toetsenloopje volgt en dat was het dan. Een goed basisidee wat vervolgens een paar keer herhaald word. Opener Mad March leidt een beetje aan hetzelfde euvel. De tegendraadse melodie waarmee wordt geopend komt meerdere keren terug, maar word niet onderworpen aan de nodige variatie. En zo staan er meer van dit soort voorbeelden op dit album.

Er zijn ook wel wat lichtpuntjes te vinden. Meetings bijvoorbeeld laat horen dat misschien het genre van de stevige jazzrock / fusion misschien een veel beter terrein is voor Andy West c.s. Ze komen hier zelfs een beetje in de buurt van het schitterende “Uncle Moe’s Space Ranch” album van Garsed / Helmerich / Willis / Chambers / Kinsey (grappig detail: dit album is verschenen op het Tone Center label wat weer een ander project is van Mike Varney die ook mede de touwtjes bij Magna Carta in handen heeft). Ook het afsluitende, nog jazzier, Resonate laat mij hopen dat Andy West in de toekomst met zijn Rama-project meer de progressieve jazzrock kant gaat opzoeken. Kit Watkin’s piano-solo is überhaupt de mooiste solo op dit album.

Wie ben ik om een klasse muzikant als Andy West een tip te geven maar als ik hem was zou ik voor een eventueel volgend album gewoon een groep muzikanten samenstellen, samen een niet al te uitgebreide routebeschrijving samenstellen om vervolgens een paar concerten te geven. Neem de boel op en stel van het sterkste materiaal een cd samen. Tien tegen een dat het een stuk spannender zal klinken dan dit eerste Rama album.

Christian Bekhuis