Olzon. Anette Album

Anette Olzon en Nightwish gingen in 2012 niet zo fijn uit elkaar. De zangeres beweerde door de band ontslagen te zijn, na het bekendmaken van haar zwangerschap. De band ontkende dit ten stelligste. Toch laat Olzon zich er graag op voorstaan vijf jaar van die formatie deel te hebben uitgemaakt. Dat is ongetwijfeld goed voor de verkoopcijfers van het onder haar eigen naam uitgebrachte werk. Op haar derde solo-cd “Rapture” kan Olzon helaas niet overtuigen.

Olzon trekt in de elf nummers van vier, vijf  minuten vooral een muur van geluid op. De gewelddadige riffs, het pompeuze toetsenwerk annex orkestratie en de beukende ondersteuning van basgitaar en vooral drums, leveren een klassiek staaltje symfonische metal op. Het is op de meeste nummers, die heel eenvoudig, rechttoe rechtaan van karakter zijn, vooral beuken geblazen. En Olzon…die zingt vooral erg hard. Er lijkt geen volumeknop op haar stem te zitten en veel van de coupletten en refreinen gaan dan ook op volle kracht. Okee, ze zingt zuiver, maar elke nuance lijkt zoek.

Magnus Karlsson bedient gitaar, basgitaar en toetsen en bepaalt dus voor een belangrijk deel het geluid. Zijn vette orkestraties en ander bombastisch toetsenwerk doen een beetje denken aan Within Temptation, maar het geluid heeft ook zeker kenmerken van, hoe kan het anders, Nightwish en andere bekende namen in het genre (ik hoop maar dat ik hiermee niemand beledig). Johan Husgafvel (de partner van…) vult gaatjes in het geluid met zijn onverstaanbare gegrom, al doet hij vaak genoeg ook graag een grommetje met La Olzon mee. Ik kan me goed voorstellen dat drummer Anders Köllerfors na afloop van de opnames op apegapen heeft gelegen: zijn doorlopende razendsnelle gerikketik moet slopend geweest zijn.

Rimpelloos hard trekken de nummers, die behoorlijk inwisselbaar zijn, aan de oorschelpen voorbij. Een gevoelig pianoloopje en een ander moment van betrekkelijke rust daargelaten. Op nummertje vier, Requiem, noteren we pas de eerste gitaarsolo, messcherp en razendsnel uitgevoerd, zoals het hoort. Vanaf Cast Evil Out zijn (gelukkig) meer gitaarsolo’s te horen, hier veert een mens toch altijd even van op. Met Hear My Song hebben we ook onze ballad in huis, met zowaar een iets rustiger zingende Olzon, al moet er na een tijdje toch wel weer de nodige power op. De meest indrukwekkende gitaarsolo komt dan ook nog langs.

Ik kan er helaas niets anders van maken dat “Rapture” klinkt als een eendimensionale cake die gebakken is met alle platgetreden clichés uit het genre als ingrediënten.